Hill House
The Hill House zaprojektowany i zbudowany w latach 1902 – 1904 przez małżeństwo Charlesa i Margaret Mackintosh'ów, jest jednym z najsłynniejszych i najoryginalniejszych budynków znajdujących się w Szkocji. Usytuowany jest na wzgórzu, nad rzeką Clyde w Helensburghu.
Dom powstał na zlecenie Waltera Blackie'ego. Dochody z prężnie rozwijającego się wydawnictwa Blackie and Son pozwoliły biznesmenowi na zakup działki w Helensburghu, na zachód od Glasgow, gdzie pragnął zbudować wymarzoną rezydencję rodzinną. Dzięki poleceniu Talwina Morrisa, Blackie zaproponował pracę nad domem małżeństwu Mackintosh'ów. Charles był już w tym czasie wziętym architektem i jego poprzednie projekty zaimponowały zamożnemu inwestorowi. Walter Blackie okazał się bardzo wymagającym klientem, obdarzonym nietuzinkowym gustem estetycznym. Mężczyzna nie chciał, żeby budynek wykonany był z cegły, tynku i drewnianych belek. Nie interesowała go również charakterystyczna dla zabudowy zachodniej Szkocji – czerwona dachówka. Zamiast tych ówcześnie popularnych materiałów, Blackie poprosił o szare ściany oraz dach z łupka. Nie życzył sobie także nadmiernej liczby ozdób. Prócz tego pozostawił parze twórców wolną rękę co do innych szczegółów konstrukcji budynku. Pozwoliło to Mackintoshom na zaprojektowanie wnętrza, mebli oraz wyposażenia The Hill House. W celu dostosowania każdego najdrobniejszego szczegółu konstrukcji do potrzeb przyszłych mieszkańców, architekt na krótki okres zamieszkał z rodziną Blackie'ch, żeby przeanalizować codzienne nawyki poszczególnych jej członków.
Charles Macintosh mógł podczas sporządzania projektu urzeczywistnić swoją wizję „domu przyszłości”. Pragnął stworzyć nowoczesną wersję tradycyjnego szkockiego budynku. Do pokrycia jego zewnętrznych ścian użył kosztownego cementu portlandzkiego, dotychczas praktycznie nieużywanego w Szkocji. The Hill House charakteryzuje się rozległą i jednolitą powierzchnią ścian, które przytłaczają niewielkie okna. Dzięki takiemu zabiegowi rezydencja sprawia wrażenie masywnej i trwałej. Jej charakterystyczną cechą jest zastosowana przez architekta asymetria. Macintosh celowo zerwał z klasyczną koncepcją architektoniczną, co dobrze odzwierciedla fasada budynku: ani jeden element nie występuje tu w parze z drugim, chociaż wszystkie pasują do siebie, tworząc harmonijną całość.
Surowość zewnętrznych cech budynku (szare ściany, brak modnych wówczas elementów ozdobnych) mocno kontrastuje z jego wnętrzem, które stanowi starannie wykończoną, ciepłą, wręcz egzotyczną przestrzeń do życia. Według koncepcji Macintosha minimalizacja zewnętrznych dekoracji miała uwypuklić niezwykłość wnętrza, które obrazowało zamiłowanie pary projektantów do stylu secesyjnego.
Małżeństwo Mackintosh'ów w The Hill House w sposób niepowtarzalny połączyło ze sobą kilka stylów, m.in. secesję, Arts and Crafts, a także elementy architektury japońskiej oraz włoskiej. Dlatego część krytyków zalicza ich dzieło do nurtu fusion. Jednak powszechniejszą tendencją jest określanie „Domu na wzgórzu” jako sztandarowy przykład stylu Arts and Crafts, bardzo popularnego w Wielkiej Brytanii, szczególnie na przełomie wieku XIX i XX.
Obecnie zabytkowy budynek został objęty nowatorskim programem ochronnym. Na jego pierwszym etapie wokoło domu wzniesiono imponującą stalową konstrukcję ramową - Hill House Box. Pokryta specjalną siatką "obudowa" ma za zadanie chronić dzieło Mackintoshów przed częstymi w tej części globu opadami deszczu i dalszym nasiąkaniem ścian, będących w opłakanym stanie.
Hill House Box otworzył także przed zwiedzającymi możliwość obejrzenia budynku z kompletnie nowej perspektywy. Specjalny chodnik oplatający i wznoszący się ponad domem pozwala podziwiać tę architekturę pod nowym, zaskakującym kątem.
Wiele młodych rodzin marzy o własnym domu. Jednak realizacja tego marzenia wcale nie jest łatwa, przede wszystkim z uwagi na ogromne obciążenie finansowe. Dlatego tym bardziej cieszy fakt, że urządzając dom można teraz sięgać po produkty w jakości premium bez obaw, że wyrwie to ogromną dziurę w budżecie domowym.
Warszawski Zodiak to miejsce kultowe nie tylko dla mieszkańców stolicy, ale właściwie dla każdego architekta, który związany jest z Polską. 3 grudnia na specjalnej konferencji rozpoczęto konkurs na zagospodarowanie terenu wokół tego pawilonu. Celem konkursu jest wyłonienie projektu koncepcyjnego, który w najpełniejszy sposób będzie odpowiadał potrzebom zagospodarowania placu jako wartościowej przestrzeni publicznej w centrum Warszawy.
Okolice Ronda Daszyńskiego to jeden z najdynamiczniej rozwijających się rejonów stolicy. W samym centrum obszaru (który dzięki licznym inwestycjom, stał się unikalnym miejscem do pracy i mieszkania) powstaje wyjątkowa przestrzeń publiczna – Plac Europejski.
Jakie zmiany czekają centrum stolicy w zbliżających się latach? Oprócz kłopotliwej i nadal dyskutowanej realizacji nowego gmachu Muzeum Sztuki Nowoczesnej, okolice Placu Defilad czeka niebawem historyczny lifting. Warszawska Rotunda idzie pod skalpel!
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.