W Warszawie ruszą niebawem prace nad budową centrum biurowego w miejscu dawnej Fabryki Norblina. Nie chodzi tu jednak o budowę nowego obiektu, ale o zakomponowanie go w istniejących industrialnych ruinach. Popisowy projekt rewitalizacji przygotowali PRC Architekci.
Dyskusje wokół odbudowy Pałacu Saskiego nie słabną, a stowarzyszenie Saski 2018 nie daje za wygraną. W kolejnych polemikach coraz mocniej zaznaczany jest kontekst odbudowy: rekonstrukcja Zamku Berlińskiego (która kiedy dobiegnie końca, okaże się zapewne wielkim sukcesem) i szereg zamkowych falsyfikatów w Polsce (z zamkiem poznańskim na czele). Zawieszenie dyskusji między nieistniejącym jeszcze ideałem odbudowy, a serią jak najbardziej realnych architektonicznych porażek raczej nie przysłużyło się zwolennikom projektu. Kwestia stołecznego pałacu ma szansę stać się polskim odpowiednikiem ośmioletniej debaty o szansach na odbudowę pałacu Marii Antoniny z podparyskiego Saint-Cloud.
Mieszkańcy stolicy pamiętają zapewne nieprzyjemny prezent, którego doczekały się Hale Koszyki w stulecie urodzin. Zaprojektowane w 1906 przez polskiego architekta wykształconego w Petersburgu, Juliusza Dierżanowskiego, w roku 2006 zostały w większej części rozebrane. Interwencja konserwatora ocaliła tylko dwie oficyny bramne, które przez kilka lat straszyły na pustym placu. W międzyczasie na arenę wkroczył jednak książę z bajki, nowy inwestor, Griffin Group, który zdecydował się na rewitalizację hal szanującą pierwotny projekt. Mamy przyjemność przedstawić dziś pierwsze wizualizacje projektów przygotowanych przez dobre znane studio JEMS Architekci.
Wydaje się, że bieżący tydzień ma sporą szansę, aby zostać zdominowany przez powracającą dyskusję o zagospodarowaniu Centrum Warszawy. Impuls: przedwczorajsza publikacja stołecznego wydania Gazety Wyborczej. Zapowiedziano w niej kolejny remont wnętrz dworca. Biuro SUD Architects Polska przygotowało nawet wstępny projekt zakładający wprowadzenie na halę antresoli i zwiększenie ilości punktów handlowych. Projekt, nawiązujący raczej do wyglądu współczesnych centrów handlowych, niż eleganckiego stylu twórcy dworca, Aresniusza Romanowicza, wywołał w sieci burzę komentarzy. Wydawało by się, że po gromach rzucanych przez internetowych trollów przejdzie do wyważonej rozmowy o koncepcji przebudowy, wszystkich za i przeciw. Zanim obrońcy modernistycznej formy dworca zdążyli podnieść głos zareagował jednak Instytut Obywatelski.
Odkąd w 1989 roku, w wieku 36 lat, Dominique Perrault wygrał konkurs na projekt francuskiej Biblioteki Narodowej, jego światowy sukces wydawał się już czymś przesądzonym. Serię prestiżowych realizacji we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Austrii, Szwajcarii i Japonii ukoronowała ostatecznie monograficzna wystawa poświęcona architektowi w Centre Georges Pompidou w 2008 roku. Nazwisko Perraulta stało się jednak nie tylko synonimem nowoczesnego francuskiego budownictwa, ale również ikoną nowego myślenia o przestrzenni w architekturze.
Modernistyczny postulat otwarcia domu na pejzaż przez dziesięciolecia wydawał się w Polsce niemożliwy do racjonalnego zastosowania. Klimat, nieco bardziej srogi niż ten, w którym funkcjonują południowe, nadmorskie wille skłaniał raczej do budownictwa wykorzystującego stosunkowo małe, tradycyjnie rozmieszczone otwory okienne. Na nic zdały się kampanie uczniów Le Corbusiera, z Juliuszem Żórawskim na czele, którzy chcieli wprowadzić w polskim budownictwie układy wstęgowe, przekształcić dom-dworek, lub dom-twierdzę w kompozycje otwartą na otaczający ją ogród, czy pejzaż miejski.
Wszystko wskazuje na to, że w stołecznym Biurze Architektury i Planowania Przestrzennego praca wre. Ostatni pomysł urzędników wydaje się jednak nieco kontrowersyjny. Ratusz chce bowiem wprowadzić zmiany w rejonie ronda de Gaulle’a. Zamiast ronda z palmą ma być tam zwykłe skrzyżowanie.
