Fabryka obuwnicza Fagus, została zaprojektowana przez dwóch wybitnych niemieckich architektów, Waltera Gropiusa oraz Adolfa Meyera. Usytuowana jest w mieście Alfeld w Dolnej Saksonii.
Amerykański kapitał
Fabryka uznawana jest za istotny przykład wczesnej architektury modernistycznej. Pomysłodawcą zbudowania nowatorskiego budynku przemysłowego był Carl Benscheidt (1858-1947), który w 1910 r. założył firmę Fagus i przystąpił do współpracy z zamożną amerykańską firmą USM. Amerykanie udostępnili swój kapitał, za który przedsiębiorca nabył działkę oraz zatrudnił architekta Eduarda Wernera. Jednak Benscheidt nie był zadowolony jego z propozycji projektowych. Dlatego w styczniu 1911 r. skontaktował się ze wschodzącą gwiazdą światowej architektury, Walterem Gropiusem, prosząc go o przeprojektowanie szkiców Wernera. W ten sposób rozpoczęła się długa i owocna współpraca, która trwała aż do roku 1925, kiedy to ostatnie budynki fabryki zostały ukończone.
Owoc wieloletniej współpracy mistrzów
Budowa rozpoczęła się w maju 1911 r. Gropius zaprosił do współpracy swojego kolegę, Adolfa Meyera. Architekci musieli działać pod presją czasu, gdyż Benscheidt pragnął, żeby fabryka mogła rozpocząć produkcję zimą tego samego roku, co częściowo się udało. Jednak wobec olbrzymiej liczby zamówień budynek okazał się za mały. Trzeba było dobudować wiele mniejszych obiektów, które miały wspomóc działanie zakładu. Od 1913 r. rozpoczęły się dalsze prace, przerwane na czas trwania I wojny światowej. Ostatecznie zrealizowanie całego przedsięwzięcia zajęło projektantom ponad 14 lat.
Najbardziej reprezentacyjnym obiektem fabryki jest budynek główny, nazywany – Fagus. Posiada on kurtynową elewację ze szkła oraz stali w części frontowej. Konstrukcyjna rama została oddalona od elewacji o 4 centymetry. Konstrukcja posiadająca również szklane naroża jest prosta, elegancka oraz funkcjonalna. Wnętrze obiektu, w którym znajdowały się głównie biura, zostało wykończone przez projektantów w połowie lat 20 XX. wieku.
Pozostałe dwa wyróżniające się wielkością budynki na terenie kompleksu, to hala produkcyjna oraz magazyn. Oba powstały w 1911 r. i zostały rozbudowane dwa lata później. Oprócz nich Gropius i Meyer stworzyli szereg mniejszych obiektów.
Fabryka została uznana za zabytek architektoniczny w 1946 r. W latach 1982 – 2002 została gruntownie odrestaurowana i jest obecnie udostępniania zwiedzającym. Jej nazwa pochodzi od łacińskiego zwrotu "fagus sylvatica", co oznacza "buk" lub "drewno bukowe". Drewno bukowe jest tradycyjnym surowcem z którego produkuje się obuwie.
Jeden z najsłynniejszych i najbardziej charakterystycznych budynków w Stanach Zjednoczonych, którego projektantem był Henry Bacon. Usytuowany jest w zachodnim krańcu parku National Mall i pełni rolę swoistego hołdu dla szesnastego prezydenta USA – Abrahama Lincolna.
Marsylia, która w ciągu dwudziestu pięciu wieków swojego istnienia rozrosła się zajmując ponad trzydziesto-kilometrowa linię wybrzeża Morza Śródziemnego od kilku lat stara się przedefiniować własną tożsamość. Powojenne, burzliwe losy przemian architektonicznych miasta to nie tylko ikoniczna Jednostka Mieszkaniowa Le Corbusiera, czy narodziny jednego z najbardziej problematycznych blokowisk Europy w Quartier Nord, ale również poszukiwanie i re-definiowanie nowego centrum miasta. Bliskość morza, górski, wapienny pejzaż miasta i jego greckie korzenie sprawiły, że od kiedy na początku lat 2000 zaczęło mówić się o rewitalizacji starego portu, postulowano możliwość stworzenia tam Agory, nawiązującej do antycznych publicznych centrów życia społecznego.
Skomplikowane ukształtowanie terenu jest zwykle dużym wyzwaniem dla architektów. Dodatkowe trudności pojawiają się, gdy miejsce na którym zaplanowano inwestycję, stanowi część prawnie chronionego krajobrazu. Dom jednorodzinny, zaprojektowany przez architektów z Pracowni 111, miał wyróżniać się niebanalną formą, a także idealnie wpisywać się w dziewiczy krajobraz Kaszubskiego Parku Krajobrazowego. Architekci z zadania wywiązali się wzorowo, płynnie spinając ze sobą naturę i architekturę, jednocześnie nie rezygnując z mocnych akcentów i jasnych przestrzeni, tak charakterystycznych dla nowoczesnego budownictwa.
Ta rozpoczęta w roku 1975 budowa nie została do dziś dokończona. Początkowo miała służyć jako siedziba dla Naczelnej Organizacji Technicznej, jednak ostatecznie pomysł ten nie doszedł do skutku. Największym problemem jest jednak stworzony szkielet o wysokości 93 metrów, który jest najwyższym obiektem w mieście. Obiekt ten dodatkowo widoczny jest z praktycznie każdej części Krakowa i przez lata wyrosły liczne legendy o nim.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub
nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.
comments powered by Disqus
Newsletter Architectu
Otrzymuj informację o nowych wpisach, produktach, wywiadach.
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.