Andō Tadao

Tadao Andō urodził się 13 września 1941 r. w Osace, kilka minut przed swoim bratem bliźniakiem. Kiedy miał dwa lata rodzice oddali go pod opiekę babci. Dzieciństwo spędził na ulicy, gdzie zajmował się produkcją drewnianych modeli statków, samolotów oraz innych form, ucząc się rzemiosła od zaprzyjaźnionego stolarza, którego sklep znajdował się na rodzinnej ulicy Tadao.

Zanim postanowił zając się profesjonalnie architekturą pracował jako bokser. Następnie rozpoczął samokształcenie na nocnych lekcjach rysunku, odbył także korespondencyjne kursy z zakresu projektowania wnętrz. Był typem samouka, który w każdej wolnej chwili starał się odwiedzać kluczowe obiekty architektoniczne w swoim kraju oraz czytać mnóstwo branżowych książek. W jednym z antykwariatów w Osace odkrył książkę dotyczącą projektów Le Corbusiera, którego twórczością inspirował się na przestrzeni całej kariery. Interesowało go w szczególności dynamiczne wykorzystanie betonu, który oprócz szkła i stali stał się ulubionym budulcem  Andō.

W latach sześćdziesiątych odbył szereg podróży studyjnych do Europy i Stanów Zjednoczonych, aby oglądać i analizować budynki kanoniczne dla zachodniej cywilizacji.

Odwiedził obiekty zaprojektowane przez renomowanych architektów, m.in. Le Corbusiera, Ludwiga Miesa van der Rohe, Franka Lloyda Wrighta oraz Louisa Kahna. Przez cały czas prowadził szczegółowy szkicownik, w którym zapisywał swoje wnioski oraz spostrzeżenia.

W 1968 r. powrócił do Osaki, gdzie założył własne studio projektowe, Tadao Ando Architects and Associates. Jego styl opiera się na regionalnej kulturze i sztuce, cechuje go prostota oraz wiara w to, że architektura może pomóc społeczeństwu w zmianach.  Dzieła  Andō oparte są w głównej mierze na koncepcji filozoficznej – Zen. Co ciekawe, oprócz obiektów sakralnych charakterystycznych dla tradycji japońskiej Andō zaprojektował kościoły chrześcijańskie: Kościół Światła (1989) i Kościół w Tarumi (1993).

W 1995 r. otrzymał nagrodę Pritzkera, uważaną za najwyższe wyróżnienie w dziedzinie architektury.  W 2003 r. przeszedł na emeryturę.

Najważniejsze dzieła:

1976 Dom Azumy w Osace

1989 Kościół Światła w Ibaraki

1989-1993 Pawilon konferencyjny fabryki mebli Vitra w Weil am Rhein (Niemcy)

1991 Świątynia na wodzie

1992 Pawilon japoński na Expo '92 w Sewilli

2002 Muzeum Sztuki Współczesnej w Fort Worth