Żaglowy pawilon studia Oyler Wu
Southern California Institute of Architecture (SCI-ARC) choć założony został niewiele ponad czterdzieści lat temu, wydaje się być dzisiaj jednym z wiodących ośrodków amerykańskiej architektury inżynieryjnej. Uczelnia ciesząca się reputacją innowacyjnej technicznie i awangardowej wizualnie oprócz wysokich miejsc w rankingach przypomina o sobie rok rocznie w czasie wrześniowych graduacji. Cyklicznie studenci razem z pracownikami jednostki przygotowują pawilon, który ma stanowić dekorację dla oficjalnych uroczystości i paneli organizowanych przez instytut. Jedną z takich realizacji był Netscape.
Żaglowy dach, który prezentujemy stworzyli Dwayne Oyler i Jenny Wu. Konstrukcja opiera się na stelażu ze stalowych rur, na którym rozpięto siatkę linową. Na nich zainstalowano żagle z tkaniny, które w zależności od pory dnia i wiatru przybierają formy imitujące żaluzje lub baldachimy. Żagle skierowano ku zachodowi, aby umożliwić optymalnie zacienienie przestrzeni w godzinach popołudniowych, kiedy pawilon miał pełnić swoje funkcje.
Na wietrze linie rozciągają się i skręcają; żagle, ze względu na specyfikę zastosowanych materiałów, zachowują formy żaluzji. Kluczem koncepcji jest zaprogramowanie efektów świetlnych rysujących się na ich płaszczyźnie. Żagle nie tylko bowiem chronią publiczność od palącego kalifornijskiego słońca, ale również rzucają cienie na siebie nawzajem. W efekcie, znajdując się pod koronkowym dachem pawilonu, widz ogląda dwa desenie: rysunek przecinających się lin i żagli oraz trójwymiarowy, światło-cieniowy spektakl.
Zdjęcia dzięki uprzejmości Oyler Wu Collaborative.
„Design dla konesera” to jedno z wyróżnień, które może otrzymać produkt z branży budownictwa, architektury i wyposażenia. Nagroda jest jedną z młodszych, jednak wyróżnia ją fakt, że w większości przyznawana jest przez użytkowników nominowanych produktów. Najważniejsze jednak jest to, że samą ideą konkursu jest propagowanie doskonałego wzornictwa, które w polskim mniemaniu jest równoznaczne z luksusem, nowoczesnością i dobrym gustem.
Moskiewski Dom Mielnikowa wpisany został w tym tygodniu na listę obiektów o szczególnej wartości dla kultury Federacji Rosyjskiej. Kolejny nudny zabytek i nic nie znacząca formalizacja jego rangi? Trudno mylić się bardziej. O ochronę Domu Mielnikowa, w mieście, w którym deweloperzy wydają się stać ponad prawem stoczono ciężką kilkuletnią bitwę, a sprawa nabrała międzynarodowego rozgłosu. Dosyć powiedzieć, że listę sygnatariuszy protestu otwierały nazwiska Zahy Hahida, Petera Eisenmana, czy Rema Koolhaasa.
Czy stawianie designerskich pawilonów na ośnieżonych zboczach ma sens? Według pomysłodawczyni projektu „Śniegu Kultury”, Isabelle de Beaufort, zdecydowanie tak. Rodziny i znajomych artystki nie zdziwił zapewne nonszalancki pomysł. Przez kilkanaście lat de Beaufort zajmowała się bowiem tworzeniem gigantycznych zielonych labiryntów w Alzacji…
W całej Europie po epoce industrialnej pozostało mnóstwo obiektów, które adaptowane są na nowe cele. Tego typu posunięcia nie są już niczym niezwykłym, bowiem obiekty te utraciły swoje funkcje, jednak są nadal na tyle wartościowe, że można znaleźć dla nich nowe zastosowanie. Hala na warszawskiej Woli zbudowana w latach 50. według przedwojennych projektów, doczekała się takiego scenariusza.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.