Museum of No Spectators. Ciekawa propozycja na festiwal Burning Man 2020

Architekt z San Francisco, John Marx, zaprezentował swoją propozycję wystawy na tegoroczny festiwal Burning Man, który ma się odbyć na pustyni Black Rock w północnej Nevadzie na przełomie sierpnia i września.

Museum of No Spectators, czyli Muzeum Bez Widzów, zwraca uwagę na realia rynku sztuki, etykę pracy w środowisku artystycznym i relacje artysta – odbiorca. Marx stawia tezę, że muzea nie są przestrzeniami neutralnymi. Zamiast tworzyć pomost zrozumienia pomiędzy twórcą dzieła i podziwiającymi je, umieszczają artystę oraz wyraz jego artystycznej wrażliwości na piedestale, kreując ich obraz jako elitarnych, większych, lepszych, odczłowieczonych.

Pomysł Marksa nawiązuje do kultury i tradycji festiwalu Burning Man. „Burning Man jako wydarzenie zaprasza Cię do doświadczenia sztuki jako nie tylko czegoś, co możesz pasywnie docenić, ale jako wspólnego przedsięwzięcia, które uwalnia twój twórczy potencjał” – mówi architekt. Przesłanie festiwalu, czyli zachęcanie wszystkich do podejmowania działań twórczych na dowolną, nawet niewielką, skalę, było dla projektanta punktem wyjścia do zredefiniowania jej i przedstawienia jako czegoś dostępnego wszystkim.

Artysta proponuje model muzeum alternatywnego, oddalającego się od sztuki w jej tradycyjnym rozumieniu, a zbliżającego do stwierdzenia „każdy, kto uwalnia swój potencjał twórczy, jest artystą”. W projekcie Marksa odwiedzający nie jest już konsumentem, a artysta – sprzedającym. Koncepcja sztuki nie jest oparta na marketingu, lecz założeniu, że dzieło jest wartością samą w sobie, dlatego kluczowym jest dzielenie się nim.

Zwiedzający wejdą do Muzeum przez „Sklep z darami”, gdzie zostaną zachęceni do zrobienia niewielkiego upominku przed udaniem się do głównego muzeum. Po wstępnym rozgrzaniu własnego potencjału twórczego, zwiedzający-artyści przejdą przez osiem galerii, które zamiast prezentować dzieła sztuki, będą na nie oczekiwać. Dzieła na ścianach będą się nieustannie zmieniać, wraz z przyjściem i odejściem kolejnych uczestników festiwalu, pozostawiając nietrwały ślad ich wyrazu twórczego.

Bryła pawilonu, stworzona z drewna i metalu, balansuje na granicy futuryzmu i baśniowości. Oglądana z lotu ptaka przypomina owada lub robaka. Osiem galerii na planie trójkąta połączone jest długim korytarzem, rdzeniem całej budowli. Wejście, jak i boczne nawy, ozdobione jest rzeźbieniami z metalu, przywodzącymi na myśl fakturę skrzydeł motyla. Całość jest niezwykle wyważona i intrygująca, ale czy ma potencjał wyzwolić artystę w każdym, kto wejdzie do środka?

źródło: worldarchitecture.org