Jak z drewnianej szopy zrobić designerskie cacko?
Kto powiedział, że szopa ogrodowa to zawsze cztery ściany i dach? Skromny budynek zaprojektowany przez studentów University of British Columbia, School of Architecture and Landscape Architecture przy współpracy Woodlands Community Garden Club udowadnia, że zastosowanie nowoczesnego designu przy pozornie banalnych realizacjach to tylko kwestia chęci i dobrej woli.
Drewniana szopa stojąca w Woodlands Park w kanadyjskim Vancouver stanowi centralny punkt małego parku. Budynek działa jako miejsce spotkań dla okolicznych mieszkańców i stanowi przestrzeń dla lokalnych programów edukacyjnych. Prosta forma szopy zaprojektowana została w taki sposób, aby zapobiec niepotrzebnemu zacienianiu terenu dookoła pawilonu. Twórcy chcieli umożliwić sytuację, w której drewniany budynek może pełnić nie tylko funkcję miejsca spotkań, ale także scenografii do wydarzeń odbywających się w jego najbliższym sąsiedztwie.
Przy realizacji projektu kluczowe okazały się problemy ekologiczne. Zleceniodawca zażądał, aby całkowicie wyeliminować w trakcie realizacji projektu użycie środków chemicznych, które potencjalnie mogłyby przedostać się do gleby. Studenci postawili w związku z tym na naturalne materiały. Szopę odłożono cedrowymi panelami, które zamiast zaimpregnować, zdecydowano poddać jedynie odymieniu niszczącemu szkodniki. Pawilon, niby altanę opatrzono z dwóch stron drewnianymi kratownicami, które z jednej strony przepuszczają światło słoneczne, z drugiej - stanowią podporę dla wspinającej się winorośli, która w miesiącach letnich ma stanowić naturalną osłonę przed promieniami słonecznymi.
Fotografie: Dave Delnea Images, dzięki uprzejmości Brendan Callander Design.
Partnerzy przedsięwzięcia: University of British Columbia, School of Architecture and Landscape Architecture, Woodlands Community Garden Club
Nie trudno się zorientować, że to co przeciętny Kowalski myśli o architekturze współczesnej (czy w ogóle o współczesnej sztuce) nie jest generowanie przez akademie i specjalistyczne czasopisma. Dzisiaj najistotniejszym medium stanowiącym furtkę do świata architektury i zakreślającym jej kanon jest oczywiście internet. Jak kształtowały się jednak gusta Kowalskiego jeszcze 20, 30 lat temu? Wydaje się, że odpowiedź musi pozostać złożona.
Szczecin dla niektórych był miastem zapomnianym – bez wielkich inwestycji czy wydarzeń kulturalnych na najwyższym poziomie. Na szczęście przeświadczenie to sukcesywnie ulega zmianie. Miasto nie tylko zadziwia ilością atrakcji kulturalnych czy rozrywkowych, ale przede wszystkim zaczyna zapełniać się nowymi realizacjami architektonicznymi, które reprezentują najwyższy poziom.
Modernistyczny postulat otwarcia domu na pejzaż przez dziesięciolecia wydawał się w Polsce niemożliwy do racjonalnego zastosowania. Klimat, nieco bardziej srogi niż ten, w którym funkcjonują południowe, nadmorskie wille skłaniał raczej do budownictwa wykorzystującego stosunkowo małe, tradycyjnie rozmieszczone otwory okienne. Na nic zdały się kampanie uczniów Le Corbusiera, z Juliuszem Żórawskim na czele, którzy chcieli wprowadzić w polskim budownictwie układy wstęgowe, przekształcić dom-dworek, lub dom-twierdzę w kompozycje otwartą na otaczający ją ogród, czy pejzaż miejski.
W całej Europie po epoce industrialnej pozostało mnóstwo obiektów, które adaptowane są na nowe cele. Tego typu posunięcia nie są już niczym niezwykłym, bowiem obiekty te utraciły swoje funkcje, jednak są nadal na tyle wartościowe, że można znaleźć dla nich nowe zastosowanie. Hala na warszawskiej Woli zbudowana w latach 50. według przedwojennych projektów, doczekała się takiego scenariusza.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.