Drewniane laboratorium form. Pawilon na kampusie Uniwersytetu w Stuttgarcie
Tradycja budowania przez studentów szkół architektonicznych tymczasowych pawilonów zdobiących teren kampusu, choć rdzennie amerykańska, od kilku lat znajduje płodny grunt również w Europie. Pawilony to nie tylko możliwość zrealizowania własnego projektu, ale przede wszystkim laboratorium form artystycznych i poligon wdrażania unikalnych technologicznych rozwiązań. Oczywiście pawilony to również rodzaj architektonicznego kaprysu i nie każdą uczelnię stać na wygospodarowanie stosownego budżetu. Uniwersytet w Stuttgarcie nie należy jednak do najbiedniejszych.
Obiekt, który dzisiaj prezentujemy powstał dzięki współpracy Instytutu Projektowania Komputerowego oraz Instytutu Konstrukcji Budowlanych i Designu (ITKE). Studenci razem z młodszą kadrą jednostki opracowali projekt drewnianego, wolno stojącego pawilonu, którego struktura przypomina rodzaj jaskimi, albo przeprutej skorupy. Twórcom nie chodziło jednak tylko o stworzenie efektownej bryły. Niemiecki duch dał o sobie znać już u źródeł przedsięwzięcia. Projektantom chodziło bowiem głównie o wypróbowanie możliwości programowania morfologii łupiny w systemach komputerowych i tworzenie algorytmów obliczających kąty cięć drewnianych, bardzo cienkich płyt tworzących powłokę i szkielet obiektu.
Pawilon składa się z wielokątnych, różnokształtnych modułów przypominających struktury biologiczne. Za inspirację projektanci obrali sobie skorupę jeżowca. Pawilon nie jest jednak tylko adaptacją naturalnego modelu na język architektury. Drewniana skorupa inaczej niż jej morski pierwowzór rozgrywa rozkład sił ciężkości. Studenci różnicując sposób łączenia poszczególnych modułów i skośne układy brył umożliwili rozchodzenie się sił ciężkości po nieregularnych liniach. Dzięki temu, kiedy znajdujemy się wewnątrz pawilonu możemy podziwiać delikatnie pofalowaną płaszczyznę sklepienia.
Pawilon został zaprojektowany tak, aby mimo działającego na niego wiatru, możliwe było stworzenie kilkukrotnie większej w skali kopii, która wytrzymałaby analogicznie większe siły naporu.
Fotografie: © Roland Halbe, © ICD / ITKE Uniwersytet Stuttgarcki.
Autorzy: ICD / ITKE Uniwersytet w Stuttgarcie
Powierzchnia: 72 m²
Pojemność: 200 m ³
Materiał: sklejka brzozowa
Obecnie wielu osobom trudno wyobrazić sobie egzystencję bez cotygodniowej wizyty w domu handlowym. Zakupy stały się nieodłączną częścią systemu wartości współczesnego, zamożnego Europejczyka. Architektonicznie większość z tych oaz materialnego spełnienia ma niewiele do zaoferowania. Na ich tle Dom Handlowy Selfridges jawi się jako prawdziwe dzieło.
Wystawa jest pierwszą prezentacją z serii Warszawa Nieoczywista. Cykl ten, poświęcony powojennej fotografii architektury, przybliży tematykę warszawską w dorobku trzech twórców, których archiwa opracowuje Fundacja Archeologia Fotografii: Tadeusza Sumińskiego, Marii Chrząszczowej i Wojciecha Zamecznika.
W wielu polskich miastach możemy spotkać miejskie pływanie, których stan pozostawia wiele do życzenia. Większość z nich nosi ślady wieloletnich zaniedbań oraz nie spełnia dzisiejszych standardów, których użytkownik wymaga od miejsc sportowo-rekreacyjnych. Na szczęście sukcesywnie modernizuje się te miejskie ośrodki sportu i rekreacji, często nadając im niepowtarzalny wygląd. Właśnie taka przebudowa dobiega końca w Lublinie.
Nowy produkt – podkład na ogrzewanie podłogowe, który redukuje straty ciepła, stworzony został przez firmę Fair Packging (Marka Fair Underlay), z myślą o osiągnięciu jak najwyższej skuteczności tzw. „podłogówki”.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.