Górski pawilon studia Hérault Arnod
Marzeniem chyba każdego architekta jest możliwość odskoczenia od czasu do czasu od ekonomicznych limitów stawianych przez zleceniodawcę. Liczenie kosztów od metra kwadratowego, budżet blokujący chęć zastosowania efektownych materiałów, olimpijskie hasła: szybciej, wyżej, taniej ilustrują jak rzeczywistość ogranicza fantazję inżynierską. Pawilon informacyjny z francuskiego Mizoen (w departamencie Isère) przedstawiamy więc jako rodzaj spełnionego marzenia sennego współczesnych architektów. Na budynek o powierzchni 20 metrów kwadratowych wydano bowiem okrągłe 100 tysięcy euro.
Górski pawilon zaprojektowało studio z Grenoble: Hérault Arnod Architectes. Twórcy mówią o swoim dziele: "Projekt próbuje stworzyć kulturowe łącze między dwoma nachodzącymi na siebie i nakładającymi się na siebie górskimi światami: Naturą iI przemysłem. Architektura wykorzystuje fragmenty własnej geograficznej lokalizacji w warstwie materiałowej i layoutcie oraz przemysłową historię Alp w sposobie w jaki umieściliśmy pawilon w strukturze skały.”
Z jednej strony, w przypadku Pawilonu Informacyjnego mamy do czynienia z estetyczną integracją budynku z naturalnym otoczeniem. Z drugiej, z architektoniczną tradycją regionu usianego pasterskimi szałasami.
Pawilon przyklejony do skalistego klifu daje jednak widzowi o wiele więcej niż typowy alpejski drewniany barak. Architektom udało się zaaranżować w nietypowy sposób mechanikę w jakiej widz będzie oglądał pejzaż z perspektywy przeszklonego pawilonu. Wchodząc na płaszczyznę klifu wędrowcy zdobywają punkt widzenia dotąd nieosiągalny. Budżet zamiast w metraż zainwestowano więc w metaforyczne oderwanie człowieka od rutyny turystycznego szlaku. Góry w Mizoen ogląda się ze stopami w powietrzu.
Zdjęcia dzięki uprzejmości Hérault Arnod Architectes.
Sanatorium w Paimio to przykład budynku przyjaznego środowisku naturalnemu. Nominowane do wpisania na listę światowego dziedzictwa UNESCO dzieło fińskiego mistrza zaskakuje nowatorskimi jak na swoją epokę rozwiązaniami technologicznymi.
The Einstein Tower, czyli Wieża Einsteina to obserwatorium astrofizyczne znajdujące się w Parku Naukowym w Poczdamie, w Niemczech.
Jedna z ikon dwudziestowiecznej inżynierii, Wieża Szukowa, już niebawem może zniknąć z pejzażu Moskwy. W lutym zapadła na centralnym szczeblu decyzja o rozbiórce prawie stuletniej metalowej konstrukcji. I chociaż Moskwiczanie niespecjalnie przejęli się zapowiedzią architektonicznych zmian, zawrzało na szczeblu międzynarodowym. W komitecie obrony Wieży Szukowa stoją nie tylko ludzie ze świata sztuki (żeby wymienić tu tylko dyrektora londyńskiej Tate sir Nicholasa Serotę i historyka Jean-Louis Cohena), ale i praktycy architektury: Norman Foster, Rem Koolhaas, Guy Nordenson czy Leslie E. Robertson.
Część cokołowa wykończona rdzawym łupkiem ma odnosić się do jednej z gałęzi działalności spółki PGE – wydobycia węgla brunatnego. To co powyżej: szkoło i czarne panele, mają wiązać się z kolei z drugim sektorem – produkcją i przekazywaniem energii elektrycznej. Siedziba koncernu PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna S.A. to jednak nie tylko gra z symbolicznym ładunkiem zastosowanych materiałów, ale przede wszystkim wzorcowy przykład nowoczesnego, racjonalnego budownictwa.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.