Nowojorskie Hudon Yards. Nie tylko pięć szklanych wieżowców
Widać już pierwsze zarysy nowojorskiego Hudson Yards. Gigantyczne przedsięwzięcie, za którym stoi m.in. Rockefeller Center zapowiada się, nie tylko przez budżet, na największą prywatna inwestycję w Stanach ostatniego półwiecza. Chodzi tu bowiem nie tylko o klasyczne deweloperskie napinanie muskułów, ale o przedefiniowanie całego kwartału centrum miasta. Oprócz kilku wieżowców od zera tworzona jest cała infrastruktura, w tym platforma placu i podziemny węzeł kolejki miejskiej. Na terenie Hudson Yards znajdzie się kilka wysokościowych biurowców, ponad 100 sklepów na dolnych poziomach i 5 000 prywatnych rezydencji.
Do marca tego roku ekipie realizującej śmiały projekt udało się już stworzyć fundamenty i zalać betonem nawierzchniowe 90 ton stalowego szkieletu. Szybki postęp prac cieszy o tyle, o ile wcześniej nowojorczycy niepokoili się rozmytym charakterem projektu. Na rewitalizację Hudson Yards czekano przez kilkanaście lat. Początkowo planowano tu zbity blok wysokościowców. Według projektu Kohna Pedersena miało się tam znaleźć 16 wieżowców zawierających ponad 1 180 000 metrów kwadratowych powierzchni. Do tego dochodzi niecodzienna, jak na ciasno zabudowany Nowy Jork, skala placu otwartego na mieszkańców. 14 hektarów otwartej przestrzeni publicznej wydają się ze strony Rockefeller Center szczodrym upominkiem.
Pierwszy etap budowy rozpoczętej w grudniu 2012 dobiegnie końca w latem 2015. Wtedy to oddanie zostanie do użytku 895-metrowej wysokości biurowiec w południowo-wschodnim rogu dzielnicy. Wisienką na torcie ma być instalacja brytyjskiego dizajnera Thomasa Heatherwick, która stanie w sąsiedztwie gmachu.
Fotografie: Hudson Yards
Toruńska Hala Sportowo-Widowiskowa została nagrodzona przez Klub Sportowa Polska. Prestiżowy tytuł najlepszego obiektu o przeznaczeniu sportowym przyznawany jest przez Budowniczych Polskiego Sportu od piętnastu lat.
Perła architektury dawnej, zabytek wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO: meczet-katedra w Kordobie od tygodni jest sercem kontrowersji w Hiszpanii. Zaczęło się od regionalnych porachunków. Skargę oskarżającą Kościół o manipulowanie historią obiektu podpisało 150 tysięcy osób (w tym słynny architekt, Norman Foster). Ponad 80 tysięcy mieszkańców Andaluzji podpisało z kolei petycję, by budynek stał się w trybie pilnym własnością publiczną pod jurysdykcją Regionu. Spór lokalnego samorządu z hierarchami Kościoła szybko stał się pożywką dla ogólnokrajowych mediów.
Wytrwałością w poszukiwaniach artystycznych, optymizmem, dynamizmem i innowacyjnością architekta tłumaczy swoją decyzję jury Nagrody Pritzkera. Rzeczywiście, wydaje się, że szacowne grono nie myli się stawiając Shigeru Bana, Japończyka z amerykańskim paszportem, wśród najciekawszych twórców epoki. I ni chodzi tu tylko o docenienie solidnej marki, na którą Ban zdążył zapracować w ciągu ostatnich trzydziestu lat, ale przede wszystkim o podkreślenie, że twórca na przestrzeni swojej oszałamiającej kariery nie zatracił nowatorskiego podejścia do konstrukcji i sposobu użycia materiałów.
Kilka dni temu miała miejsce premiera polskiego wydania fundamentalnej antologii Charlesa Jencksa „Teorie i manifesty architektury współczesnej". Wydana po raz pierwszy w 1997 r. książka zbiera teksty teoretyków klasyków współczesnej architektury. W spisie treści znajdziemy m.in. nazwiska Petera Eisenmana, Franka Gehry, Roberta Ventury Cecila Balmonda i Daniela Libeskinda. Zanim zachęcimy jednak Państwa do udania się do księgarń, redakcja Architektu chciałaby zaproponować nieco łagodniejsze i na pewno mniej akademickie zderzenie ze współczesną myślą o architekturze. Zamiast podręcznikowego tomu o rozmiarach (i wadze) cegły, proponujemy na wiosenne popołudnia cztery książki wydane przez nieocenione Centrum Architektury. Nie tylko stanowić mogą one zachętę do pogłębiania wiedzy o budynkach, ale również stać się odskocznią od akademickiego dysput. Napisane zostały bowiem językiem niezwykle emocjonalnym, zaangażowanym i wolnym od akademickiej powagi. Mimo to są dzisiaj, tak dla badaczy, jak i praktyków architektury klasycznymi kluczami do rozumienia zjawisk współczesności.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.