Steiner House
Steiner House, czyli Dom Steinerów uważany jest za najważniejsze dzieło czeskiego architekta Adolfa Loosa (1870 – 1933).
Budynek powstał na zlecenie malarki Lilly Steiner i jej męża Hugo. Usytuowany jest na przedmieściach Wiednia przy ulicy Veit-Gasse 10 St. Nieopodal znajdują się dwa inne znane budynki zaprojektowane przez Loosa, Dom Strassera oraz Dom Scheu.
Miejscowe władze podmiejskiego osiedla, gdzie w 1910 r. powstał budynek pozwoliły rodzinie Steinerów na budowę zaledwie parterowego domu z mansardowym dachem. Małżeństwo potrzebowało większej przestrzeni do życia, jednak ówczesne prawo nie pozwalało postawić wyższego budynku. Aby obejść te kuriozalne obostrzenia, Loos podciągnął przysadzisty mansardowy dach kilka metrów w górę, aż osiągnął wysokość trzech kondygnacji tylnej elewacji (niewidocznej z ulicy). W ten sposób poświęcił walor estetyczny (dach poprzez swoją wielkość nieelegancko „ciąży” nad konstrukcją) na rzecz funkcjonalności budynku. Z tego względu Steiner House uznawany jest jako elegancki przykład wczesnej architektury modernistycznej. Dzieło Loosa niemal natychmiast zyskało uznane przez ówczesnych projektantów za ożywcze i wpływowe, co pozytywnie wpłynęło na rozwój jego kariery.
Steiner House uznano za budynek reprezentujący nową racjonalistyczną architekturę. Każdy jego element był zaplanowany zgodnie z zasadami charakterystycznymi dla stylu klasycznego i oparty na szeregu sześcianów, prostokątów tworzących wolumetryczną konfigurację. Ten modułowy system konstrukcji uwzględniał również tarasy, ogród przylegający do domu oraz surową organizację przestrzeni wewnętrznej. W domu znajduje się, podniesiona ponad poziom gruntu, tzw. część dzienna. Jest ona oddzielona od pomieszczeń bardziej „intymnych”: łazienki, sypialni, pracowni malarskiej.
Grube ceglane ściany Dom Steinerów pokryte są białą, gładką fasadą ze szlachetnego tynku. Loos z rozmysłem wykorzystał stiukową fasadę, żeby podkreślić funkcjonalność oraz elegancję swojego projektu. To rozwiązanie stosował z powodzeniem w wielu swoich późniejszych konstrukcjach.
Zdjęcia dzięki uprzejmości en.wikiarquitectura.com
Widmo globalnej katastrofy klimatycznej wymusiło na architektach z całego świata zmianę strategii projektowych. Kolejne prestiżowe pracownie prześcigają się w propozycjach budynków przyjaznych środowisku. Chociażby norweskie studio Snøhetta w wydanym niedawno oświadczeniu oficjalnie zobowiązało się do tworzenia projektów o ujemnej emisji dwutlenku węgla.
Alison Nobbs i Sean Radford, australijski tandem architektoniczny pokazuje, że na antypodach brytyjska tradycja domu-twierdzy może być ciągle twórczo interpretowana. Przykład: Villa Glebe w Sydney, który jest nie tylko betonową fortecą, ale też designerskim cackiem.
Paryskie Cité de l’Architecture et du Patrimoine od lat szuka formuły, która pozwoli nie tylko na atrakcyjną promocję historii architektury, ale również na uniknięcie tymczasowego charakteru edukacyjnych przedsięwzięć. Punktowe wydarzenia, choć wywołują często medialne zamieszanie, po kilku tygodniach kończą wśród kurzu archiwów. Aby uniknąć muzealnej sztampy spece z paryskiego Centrum Architektury zdecydowali się rozszerzyć ofertę instytucji o ciąg wirtualnych, internetowych wystaw. Uniknięto dzięki temu groźby, że widz jedynie przespaceruje się między obiektami, a opasły katalog tkwić będzie przez lata nieruszany na bibliotecznym regale. Wystawa wirtualna, będąca w rzeczywistości rodzajem internetowego albumu, nie dość że poszerza publiczność Cité, to jeszcze pozostawia po sobie ślad w ogólnodostępnej przestrzeni. Co ważne: internauta nie musi też płacić za bilet.
O pracowni WWAA znów zrobiło się głośno. Kilka tygodni temu oddano bowiem do użytku opracowaną przez stołecznych dizajnerów Galerię Sztuki Średniowiecznej w Muzeum Narodowym w Warszawie. Współpraca z MNW nie jest jednak dla WWAA pierwszym prestiżowym zamówieniem wnętrzarskim. Kilka lat temu zespół pod batutą Marcina Mostafy i Natalii Paszkowskiej (współpracujący ze znanym scenografem Borisem Kudličką) opracował wyjątkową przestrzeń dla Teatru Wielkiego – Opery Narodowej.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.