Finlandia Talo
Rozpatrując twórczość czterech wielkich jeźdźców modernizmu: Waltera Gropiusa, Miesa van der Rohe, Le Corbusiera oraz Franka Lloyda Wrighta, nie należy zapominać o dziełach fińskiego architekta i projektanta form przemysłowych Alvara Aalto. Jego humanistyczne spojrzenie na architekturę odcisnęło piętno na wielu współczesnych architektach i na trwałe zapisało się w świadomości Europejczyków. Jedną z kanonicznych konstrukcji Aalto jest niewątpliwie Finlandia Talo.
Finlandia Talo (z fińskiego: Dom Finlandia) to reprezentacyjny budynek wielofunkcyjny. Został zbudowany w latach 1967-71 w dzielnicy Töölö, niedaleko zatoki Töölönlahti, przy ulicy Mannerheimintie w Helsinkach. W latach 1973-75 konstrukcja powiększyła się o skrzydło kongresowe. W 2011 r. dobudowano natomiast nowe pomieszczenia wystawowe oraz konferencyjne.
Każdy najdrobniejszy detal Finlandia Talo jest dziełem Aalto, który do budowy tego monumentalnego obiektu użył białego marmuru kontrastującego z czarnym granitem. W ten sposób chciał zaszczepić pierwiastek kultury śródziemnomorskiej w surowej architektonicznie Finlandii.
Charakterystyczną cechą budynku jest konstrukcja przypominająca wieżę posiadająca spadzisty dach, pod którym znajduje się pusta przestrzeń zasłonięta kartonowym sufitem, podobnie jak ma to miejsce w przypadku wysokich wież kościelnych. Taki zabieg miał wzmocnić akustykę mieszczącej się w nim sali koncertowej.
Wystrój wnętrza budynku cechuje dbałość o najdrobniejsze szczegóły. Konstrukcja każdej lampy, mebla, panelu, materiału podłogowego i deski dekoracyjnej odzwierciedla dojrzałość artystyczną Aalto, który w swoim dziele skupił się na odzwierciedleniu języka natury, rezygnując z dekoracyjnego nadmiaru na rzecz prostoty i harmonii. Takie podejście było głównym postulatem filozofii architekta. Według Aalto to budynek miał służyć człowiekowi, a nie człowiek dostosowywać się do estetycznych walorów budynku.
Pomimo subtelnego podejścia architekta do całości konstrukcji, Finlandia Talo imponuje swoim rozmachem. Główny budynek mieści Główne Audytorium (1700 miejsc), Salę Helsińską (340 miejsc), Salę Tarasową (250 miejsc), Salę Elissa (130 miejsc), Salę Aurora (894 miejsc), Werandę (1700 miejsc), Restaurację Finlandia oraz Gallerię Veranda.
Sercem kompleksu jest Główne Audytorium, którego podłogi pokryte są dębowymi parkietami, ściany zaś brzozą fińską. Może ono pomieścić 1700 osób, z czego 500 na balkonie. Scena liczy 14 metrów szerokości i składa się z kilku platform modułowych. Pośrodku usytuowana jest winda do magazynów położonych pod sceną. Na przestrzeni lat Główne Audytorium stało się miejscem kilku istotnych międzynarodowych spotkań. Przemawiali w nim m.in. Ronald Reagan, George H.W. Bush, Michaił Gorbaczow, Jan Paweł II oraz XIV Dalajlama.
Od 2008 r. organizacja zarządzająca Finlandia Hall została przekształcona w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością – Finlandia-talo Oy. Cały kapitał zakładowy spółki należy do Miasta Helsinki.
The Lovell House albo Lovell Health House to rezydencja zaprojektowana i zbudowana przez Richarda Neutrę w latach 1927-1929. Uważana jest za ikoniczny przykład stylu międzynarodowego, jednego z prądów architektury modernistycznej. Dom usytuowany jest przy 4616 Dundee Drive w Los Angeles w Kalifornii i powstał na zlecenie ekscentrycznego lekarza oraz naturopaty Philipa Lovella.
Kilka dni temu miała miejsce premiera polskiego wydania fundamentalnej antologii Charlesa Jencksa „Teorie i manifesty architektury współczesnej". Wydana po raz pierwszy w 1997 r. książka zbiera teksty teoretyków klasyków współczesnej architektury. W spisie treści znajdziemy m.in. nazwiska Petera Eisenmana, Franka Gehry, Roberta Ventury Cecila Balmonda i Daniela Libeskinda. Zanim zachęcimy jednak Państwa do udania się do księgarń, redakcja Architektu chciałaby zaproponować nieco łagodniejsze i na pewno mniej akademickie zderzenie ze współczesną myślą o architekturze. Zamiast podręcznikowego tomu o rozmiarach (i wadze) cegły, proponujemy na wiosenne popołudnia cztery książki wydane przez nieocenione Centrum Architektury. Nie tylko stanowić mogą one zachętę do pogłębiania wiedzy o budynkach, ale również stać się odskocznią od akademickiego dysput. Napisane zostały bowiem językiem niezwykle emocjonalnym, zaangażowanym i wolnym od akademickiej powagi. Mimo to są dzisiaj, tak dla badaczy, jak i praktyków architektury klasycznymi kluczami do rozumienia zjawisk współczesności.
Arseniusz Romanowicz, architekt stojący za projektem stołecznego Dworca Centralnego, miał po zakończeniu budowy powiedzieć, że dworzec „to właściwie wiata”, ale „wiata, z której jest szczególnie dumny”. Przyznać należy, że fałszywa skromność Romanowicza otwiera ciekawe zagadnienie. W oczach architekta wiata była czymś poślednim, gorszym, niezasługującym na miano wielkiej architektury. Dworzec jako udana artystycznie i funkcjonalnie wiata był w architekturze czymś unikatowym. Dzisiaj coraz częściej myślimy jednak o małej architekturze w autonomicznych kategoriach.
Zainaugurowany w 2003 roku projekt Die Baupiloten jest wspólną inicjatywą studia architektonicznego Susanne Hofmann i Berlińskiego Uniwersytetu Technologicznego. Na portfolio przedsięwzięcia składają się głównie projekty budynków mieszkalnych i realizacje związane z sektorem edukacji i kultury. Ukierunkowanie na pozornie najbardziej maszynowy sektor, mało ma na szczęście wspólnego z taśmową produkcją projektów. Twórcy Die Baupiloten zaznaczają, że starają się łączyć praktykę z eksperymentami inżynierskimi, a w projektach brać pod uwagę ich uwarunkowania społeczne i ekologiczne.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.