Alcatraz, czyli najsłynniejsze więzienie świata
Alcatraz można śmiało nazwać najsłynniejszym więzieniem świata. Swoją niekwestionowaną pozycję lidera wśród placówek penitencjarnych obiekt zawdzięcza głównie hollywoodzkiej kinematografii oraz literaturze, dzięki którym stał się mroczną i niedostępną ikoną popkultury, chociaż obecnie jest jedynym z najchętniej odwiedzanych miejsc w Stanach Zjednoczonych.
Alcatraz to wybudowane z inicjatywy prezydenta Millarda Fillmora w 1886 r. wojskowe więzienie, gdzie w czasie I wojny światowej przetrzymywano ludzi odmawiających walki, pacyfistów, a także anarchistów. W 1933 roku wyspę zajął Federalny Centralny Zarząd Więziennictwa; już rok później, 11 sierpnia, utworzono tam zakład penitencjarny o zaostrzonym rygorze, który położony jest na kamiennej wyspie zwanej „Skałą” (The Rock) 2,1 km od San Francisco w Kalifornii. Obiekt został zamknięty 21 marca 1963 r. Obecnie pełni rolę muzeum.
Główny budynek więzienia powstał w latach 1910-1912 jako wojskowe więzienie armii Stanów Zjednoczonych. Po przejęciu obiektu przez Federalne Biuro Więziennictwa budynki Alcatraz zostały poddane surowej modernizacji. Z uwagi na usytuowanie obiektu na wyspie, silnie prądy oraz niską temperaturę wody, więzienie uznano za najbezpieczniejsze na świecie. Z tego względu umieszczano w nim skazańców tzw. podwyższonego ryzyka, którzy sprawiali problemy w innych federalnych więzieniach. Na przestrzeni lat przez Alcatraz przewinęło się około 1576 najbardziej bezwzględnych przestępców Ameryki, m.in. Al Capone, Robert Franklin Stroud, George "Machine Gun" Kelly, Bumpy Johnson, Rafael Miranda, Mickey Cohen, Arthur R. Barker, Whitey Bulger oraz Alvin "Creepy" Karpis. Z czasem okazało się, że ta najsłynniejsza jednostka penitencjarna na świecie nie jest miejscem z którego nie da się zbiec. W sumie na przestrzeni wszystkich lat działania zakładu 36 więźniów dokonało 14 prób ucieczki, w tym kilku udanych.
Główny, trzypiętrowy budynek mieszkalny obejmował przestrzeń więzienną, podzieloną na cztery bloki: A, B, C i D, biuro naczelnika, pokój wizytacyjny, bibliotekę oraz salon fryzjerski. Standardowy rozmiar cel więziennych wynosił 2,7 m na 1,5 m na 2,1 m. Były one ascetycznie urządzone, mieściły zaledwie łózko, biuro, umywalkę, toaletę oraz kilka niewielkich mebli. Blok D przeznaczony był dla najniebezpieczniejszych więźniów. W Alcatraz znajdował się również karcer (5 ciasnych komórek), zwany „Dziurą”. Poza głównym budynkiem położone były jadalnia i kuchnia. Posiłki, zarówno dla personelu jak i więźniów podawano trzy razy dziennie. Nad kompleksem gastronomicznym znajdował się szpital, a więzienne korytarze nosiły nazwy znanych amerykańskich ulic, takich jak Broadway czy Michigan Avenue.
Obecnie Alcatraz pełni funkcję muzeum publicznego i stanowi jedną z głównych atrakcji turystycznych San Francisco, przyciągając około 1,5 miliona turystów rocznie. Zainteresowanych zwiedzeniem obiektu zapraszamy na oficjalną stronę wyspy Alcatraz
Czy dom studencki musi kojarzyć się z podłogą z linoleum, parapetami z lastryko i gierkowską meblościanką ? Na pewno nie we francuskim Grenoble. Akademik z Cité Galilée stworzony przez studio Hérault Arnod to jednak nie tylko nowoczesne materiały, których tak głodni są polscy studenci korzystający z uczelnianej oferty kwaterunkowej, ale również niepowtarzalny design.
Wytrwałością w poszukiwaniach artystycznych, optymizmem, dynamizmem i innowacyjnością architekta tłumaczy swoją decyzję jury Nagrody Pritzkera. Rzeczywiście, wydaje się, że szacowne grono nie myli się stawiając Shigeru Bana, Japończyka z amerykańskim paszportem, wśród najciekawszych twórców epoki. I ni chodzi tu tylko o docenienie solidnej marki, na którą Ban zdążył zapracować w ciągu ostatnich trzydziestu lat, ale przede wszystkim o podkreślenie, że twórca na przestrzeni swojej oszałamiającej kariery nie zatracił nowatorskiego podejścia do konstrukcji i sposobu użycia materiałów.
Tradycja budowania przez studentów szkół architektonicznych tymczasowych pawilonów zdobiących teren kampusu, choć rdzennie amerykańska, od kilku lat znajduje płodny grunt również w Europie. Pawilony to nie tylko możliwość zrealizowania własnego projektu, ale przede wszystkim laboratorium form artystycznych i poligon wdrażania unikalnych technologicznych rozwiązań. Oczywiście pawilony to również rodzaj architektonicznego kaprysu i nie każdą uczelnię stać na wygospodarowanie stosownego budżetu. Uniwersytet w Stuttgarcie nie należy jednak do najbiedniejszych.
Projektowanie zakrojone na tak zwanych „wykluczonych” i środowiska znajdujące się w sytuacjach ekstremalnych przeżywa od kilku miesięcy prawdziwy boom. Wydaje się, że nagroda Pritzkera dla Shigeru Bana ostatecznie przypieczętowała wieloletnią kampanię rewaluacji architektury społecznie zaangażowanej. Wejście „designu dla bezdomnych” na salony to jednak nie tylko wydarzenia o randze symbolicznej, ale przede wszystkim szereg nowych, bardzo ciekawych projektów. Część z nich, jak Cardborigami ze Stanów, czy francuskie A-Kamp47 zaskakują śmiałą, ale przy tym skrajnie funkcjonalną formą artystyczną. Inne, jak Apparatus X: Sustainable Disaster Relief Vehicle, wydają się z kolei realizacjami fundamentalnych potrzeb i trudno je rozpatrywać w kontekście innym niż szeroko rozumiany humanizm.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.