Emaliowe muzeum w Baden Baden
Muzeum Friedera Burda w niemieckim Baden Baden to nowoczesny budynek malowniczo powiązany z otaczającym go ogrodem. Przyjazny dla spacerowicza i atrakcyjny wizualnie stał od razu po inauguracji jedną z modernistycznych ikon miasta. Nie dość, że przez swoje osadzenie w zieleni muzeum nawiązuje do miejscowego Staatliche Kunsthalle, to jeszcze zaprojektowane zostało przez Richarda Meiera, jedną z gwiazd amerykańskiej architektury i laureata Pritzkera.
Podejście twórcy do projektu zasadziło się na haśle: po pierwsze nie szkodzić. Budynek starano się wpisać w istniejący układ drzew Lichtentaler Parku. Majestatyczne korony miały stać się oprawą dla minimalistycznej struktury. Równocześnie zdołano jednak uniknąć zacienienia wnętrz. W budynku, który spełnia funkcje wystawiennicze maksymalna przepustowość światła była jednym z priorytetów. W trosce o stan prezentowanych w muzeum obrazów na wielkopłaszczyznowych przeszkleniach zastosowano filtry przeciwsłoneczne. Aby rozproszyć silne południowe światło na jednej z fasad, zamiast klasycznych okien, zastosowano rodzaj podłużnych szczelin w ścianach.
Kim jest stojący za tymi subtelnymi rozwiązaniami Richard Meier? Niezręcznie jest przypominać postać jeszcze nie tak dawno głośną. Meier aktywny od lat ’60 zaczynał jako projektant ekskluzywnych will. Echa rozwiązań rodem z architektury rezydencjonalnej widać zresztą w Baden Baden doskonale. Od lat ’90 zaczął zbierać prestiżowe zamówienia na budynki użyteczności publicznej, głównie muzea. W rodzinnych Stanach zrealizował Getty Center w Los Angeles i High Museum w Atlancie. W Europie pracował m.in. w Barcelonie, Frankfurcie, Hadze, Paryżu i Rzymie. Wszędzie język architekta jest łatwo rozpoznawalny. O jego sztuce mówi się jako o „białej architekturze”. Wychodząc od koncepcji Miesa van der Rohe i Le Corbusiera Meier zdobywał coraz większą lekkość i swobodę. Jedynym „uwiązaniem” twórcy wydaje się konsekwentnie stosowana biała, emaliowa okładzina ścian. Widoczna na strukturze siatka spoin stała się już w latach ’90 wizytówką mistrza.
Fotografie: Muzeum Friedera Burda
Ludzkość od wieków poszukuje źródła zdrowia i długowieczności. Dziś również chcemy utrzymywać nasze ciała w jak najlepszej formie, aby móc cieszyć się życiem przez kolejne dziesięciolecia. Czy może nam w tym pomóc architektura i projektowanie? Okazuje się, że tak!
Petronas Towers, czyli dwie wieże w Kuala Lumpur, stolicy Malezji, to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i najwyższych drapaczy chmur na świecie. Budynek powstał w latach 1992-98 na podstawie projektu argentyńskiego architekta, posiadającego obywatelstwo amerykańskie – Césara Pelliego i liczy 452 metry wysokości.
Od kilkunastu lat w lasach Mar Azul, czterysta kilometrów na południe od Buenos Aires, studio BAKarquitectos realizuje zespół indywidualnych willi. Sosnowe lasy i krystaliczne, morskie powietrze są nie tylko tłem dla eleganckich gmachów, ale także czynnikami współdecydującymi o ich wyjątkowości.
W nieco kiczowatym przedsięwzięciu kurortowo-willowym, La Jolla na peruwiańskim wybrzeżu Pacyfiku odznacza się swoją klarowną i minimalistyczną bryłą dom projektu Juana Carlosa Doblado. Stojący nieco na uboczu okazałych apartamentowców, oddalony od sztucznego jeziora rodem z katalogów biur podróży, dom – jakby ironicznie nazwany tak samo jak niedalekie założenie – La Jolla – wydaje się tworzyć kontekst sam dla siebie.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.