Kampus Apple z lotu ptaka

W surowych, betonowych bryłach architekci chcieli uwidocznić nadchodzący wspaniały świat. I choć środki, którymi się posługiwali, nieraz zdawały się być ślepą uliczką, bezcelowym eksploatowaniem granic formy, to przyświecająca im idea z zasady wiązała się ze wspólnotowością. Dla twórców późnego modernizmu pojedynczy człowiek przestał być adresatem architektury, stało się nim społeczeństwo, a mówiąc dokładniej, społeczeństwo przyszłości.

W grudniu 2019 r., już po raz piąty, została przyznana Nagroda Architektoniczna Prezydenta Warszawy. Wśród wyróżnionych obiektów znalazła się, usytuowana na placu Hallera, Tężnia solankowa, która otrzymała dwie statuetki – za najlepsze rozwiązanie proekologiczne oraz najlepszą przestrzeń publiczną stolicy.

Czy Mies van der Rohe i inni klasycy modernizmu kryją przed nami jeszcze jakieś tajemnice? Co zapisali na marginesach swojej twórczości? Na te i inne pytania stara się odpowiedzieć Beatriz Colomina w swojej najnowszej książce, Critical Spatial Practice 3. Manifesto Architecture: The Ghost of Mies.

Jeśli szukają Państwo zajmującej lektury na majówkę, ostatnia pozycja „Synchronizacji” wydawanych przez fundację Bęc Zmiana wydaje się idealnym wyborem. Tom „Miasto-Zdrój. Architektura i Programowanie zmysłów” przykuje uwagę czytelnika nie tylko aktualnym tematem, ale także różnorodnością tekstów. Dwadzieścia osiem esejów zgrupowanych w czterech częściach dostarczy karmy książkowym molom, ale przede wszystkim intelektualnego pobudzenia, każdemu kto jest praktykiem architektury, czy świadomym uczestnikiem życia społecznego.