MUCEM: szkło, stal i Morze Śródziemne
Marsylia, która w ciągu dwudziestu pięciu wieków swojego istnienia rozrosła się zajmując ponad trzydziesto-kilometrowa linię wybrzeża Morza Śródziemnego od kilku lat stara się przedefiniować własną tożsamość. Powojenne, burzliwe losy przemian architektonicznych miasta to nie tylko ikoniczna Jednostka Mieszkaniowa Le Corbusiera, czy narodziny jednego z najbardziej problematycznych blokowisk Europy w Quartier Nord, ale również poszukiwanie i re-definiowanie nowego centrum miasta. Bliskość morza, górski, wapienny pejzaż miasta i jego greckie korzenie sprawiły, że od kiedy na początku lat 2000 zaczęło mówić się o rewitalizacji starego portu, postulowano możliwość stworzenia tam Agory, nawiązującej do antycznych publicznych centrów życia społecznego.
Idealistyczny pomysł otwarcia kosmopolitycznej Marsylii nabrał rumieńców, kiedy miastu przyznano tytuł Europejskiej Stolicy Kultury. Za nową etykietą posypały się pieniądze. Rewitalizację starych doków zaplanowano nie tylko jako lifting stalowych hal i stworzenie otwartego placu, ale również jako szansę na stworzenie nowej architektury.
Flagowym projektem nowego marsylskiej Agory miał być MUCEM, centrum muzealne poświęcone cywilizacjom i kulturom w krajach basenu Morza Śródziemnego. MUCEM to o wiele więcej niż miejsce prezentacji dzieł sztuki. Muzeum działa jako miejsce dyskusji, koncertów, spotkań, rodzaj społecznego forum.
Budynek powstał w bezpośrednim sąsiedztwie nowożytnego fortu św. Jana, z którym połączono go stalową kładką przypominającą nieckę rynny. Od północy perspektywę zamykają hangary przerobione na przestrzenie wystawiennicze (w jednym z nich jesienią zeszłego roku miała miejsce ważna wystawa poświęcona brutalizmowi Le Corbusiera). Francuz odpowiedzialny za architekturę MUCEMu, Rudy Riccotti, właśnie ze względu na sąsiedztwo innych budynków zdecydował się odciążyć bryłę muzeum. Od strony morza zastosowano wielkopłaszczyznową okładzinę przypominająca metalowa siatkę. Od strony dziedzińca – szklaną fasadę. Zróżnicowanie elewacji budynku pozwoliło na uzyskanie ciekawych rozwiązań świetlnych. Bliskość morza nie jest tylko pejzażowym kontekstem dla bryły, ale czynnikiem współtworzącym jego kolorystykę.
Fotografie: MUCEM, Wikimedia Commons
Od wczoraj znaleźć można w księgarniach nową pozycję powstałą dzięki kooperacji wydawnictwa Karktery i stołecznego Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Chodzi oczywiście o oczekiwaną od kilku miesięcy książkę: „Dom jako forma otwarta". Szumin Hansenów.
Odkąd w 1989 roku, w wieku 36 lat, Dominique Perrault wygrał konkurs na projekt francuskiej Biblioteki Narodowej, jego światowy sukces wydawał się już czymś przesądzonym. Serię prestiżowych realizacji we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Austrii, Szwajcarii i Japonii ukoronowała ostatecznie monograficzna wystawa poświęcona architektowi w Centre Georges Pompidou w 2008 roku. Nazwisko Perraulta stało się jednak nie tylko synonimem nowoczesnego francuskiego budownictwa, ale również ikoną nowego myślenia o przestrzenni w architekturze.
Większość dużych ośrodków miejskich dysponuje obszarami, które trudno zagospodarować. Najczęściej są to tereny, na których znajdują się obiekty niezbędne do funkcjonowania miasta, jednak niezbyt atrakcyjne wizualnie. Jednak można połączyć funkcjonalność z designem i stworzyć miejsce wyjątkowe. Właśnie tak stało się w Gliwicach.
Deweloperzy idą z duchem czasu – ich inwestycje to coraz częściej wielofunkcyjne zespoły urbanistyczne, a nie pojedyncze obiekty. Zmiany na rynku nieruchomości wymuszają kreowanie nowych trendów w budownictwie mieszkaniowym – czas na powrót do idei osiedla społecznego.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.