Muzeum Rewolucji Kulturalnej w Dayi (Chiny)
Muzeum Rewolucji Kulturalnej, a raczej specyficzny kontekst, który je otacza, mogłoby śmiało służyć za jedną z ikon sprzeczności współczesnych Chin. Gmach, w którym mieści się wystawa propagująca idylliczny obraz tryumfu maoizmu i przemian z końca lat ’60, mieści się bowiem w centrum dzielnicy butików i usług przeznaczonych dla nowego mieszczaństwa. I chociaż stojące za przedsięwzięciem lokalne władze miasta Dayi, w prowincji Sichuan, podkreślają, że chodziło o zaznaczenie zależności między kulturą, a gospodarką, trudno nie dopatrywać się w zestawieniu muzeum z przestrzenią handlu deklaracji politycznej.
Muzeum Rewolucji Kulturalnej w Dayi (Chiny), jakikolwiek nie byłby jednak kontekst dla architektury, wydaje się, że twórcy gmachu, Jiakun Architects kierowani przez Liu Jiakun stworzyli obiekt niezależny od obowiązujących na prowincji standardów. Muzeum nie było programowane, tak jak realizacje z czasów Igrzysk w Pekinie, na zachodniego widza. Mimo to wydaje się reprezentować architekturę na światowym poziomie.
Architekci, nie dość, ze stworzyli ciekawy artystycznie gmach, to jeszcze umieścili w nim szereg emocjonalnych pułapek. Wejście do muzeum z przestrzeni ruchliwej ulicy wywołuje wrażenie silnego kontrastu. Zewnętrzny chaos i bieganina umiejętnie wygłuszono, tak jak ma to miejsce w orientalnych świątyniach, przez ciche korytarze i przestrzenne wnętrza budynku.
Muzeum zajmuje prawie 4 tysiące metrów kwadratowych. Do tego dochodzi 2 tysiące metrów wewnętrznego placu i bulwaru wciągniętego w kompleks. Inżynieryjne rozwiązania są proste: użyto żel-betonowych kolumn i betonowych kurtyn. Kilka ze ścian obłożono ceglaną okładziną przywołującą lokalną tradycję budowlaną.
© fotografie: Bi Kejian, Iwan Baan
Wynik renowacji historycznego budynku nr 200 przy Piątek Alei, czyli historycznej dominanty Nowego Jorku, w pobliżu Madison Square Park przerósł oczekiwania. Rewitalizacji budynku dała nowy początek przestrzeni publicznej na wewnętrznym atrium budynku. Obecnie nowy dziedziniec prezentuje mocno zaakcentowany kontrast historycznych fasad z nowoczesnym projektem zieleni.
Już 7 czerwca rozpocznie się 14. Biennale Architektury w Wenecji. Tydzień później 16 czerwca zainaugurowana zostanie w warszawskiej Zachęcie wystawa „Monument. Architektura Adolfa Szyszko-Bohusza”. Co łączy oba, tak przecież różne w skali, projekty? Chodzi o ikoniczny baldachim znad grobu Marszałka Piłsudskiego. Będzie on wykorzystany na stołecznej ekspozycji, a w polskim pawilonie na Biennale stanie się osią projektu: „Figury Niemożliwe”.
Firma Garvest Real Estate już za kilka miesięcy rozpocznie budowę nowego zespołu biurowców na warszawskim Służewcu. Po głośnych i bardzo pozytywnie przyjętych inwestycjach dewelopera w Poznaniu: Biurowcu Pixel i Bałtyk poprzeczka była ustawiona wysoko. Wydaje się, że zaangażowanie przez Garvest studia JEMS Architekci pozwoliło spełnić oczekiwania warszawiaków.
Arseniusz Romanowicz, architekt stojący za projektem stołecznego Dworca Centralnego, miał po zakończeniu budowy powiedzieć, że dworzec „to właściwie wiata”, ale „wiata, z której jest szczególnie dumny”. Przyznać należy, że fałszywa skromność Romanowicza otwiera ciekawe zagadnienie. W oczach architekta wiata była czymś poślednim, gorszym, niezasługującym na miano wielkiej architektury. Dworzec jako udana artystycznie i funkcjonalnie wiata był w architekturze czymś unikatowym. Dzisiaj coraz częściej myślimy jednak o małej architekturze w autonomicznych kategoriach.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.