Nietypowy dom - eksperyment ze szkłem w roli głównej

Pracownie, projekty, realizacje. Godziny spędzone nad kartką papieru i przed ekranem. Trudne negocjacje z inwestorem, zmagania z zawiłym prawem budowlanym. Wreszcie: kolejne budynki, posesje, domki letniskowe, przestrzenie publiczne. Co jakiś czas: prezentacje, targi, gale. Z perspektywy laika kwestie niezbyt interesujące. Żeby ożywić hermetyczną dziedzinę jaką jest architektura, co jakiś czas kilku entuzjastów betonu i szkła wpada na pomysł stworzenia przestrzeni, dzięki której każdy z nas może zbliżyć się do surowych konstrukcji i dostrzec w nich człowieka i jego - bardzo często - pasjonujące historie. Taką funkcje ma pełnić "Muzeum szklanych domów", które przez jurorów kolejnej już edycji Nagrody Architektonicznej Prezydenta Warszawy zostało uznane za "Najlepsze Wydarzenie Architektoniczne" stolicy w 2018 r.  

Tandetne reklamy, pokrzywione szyldy, koślawe napisy, obciachowa typografia – trudno było doprawdy przewidzieć, że taki zestaw zdoła przyciągnąć tłumy warszawiaków… Nowa wystawa stołecznego MSNu podejmująca trudny i coraz głośniej dyskutowany problem obecności (i jakości reklamy) w przestrzeni publicznej robi jednak prawdziwa furorę.

Tegoroczne weneckie Biennale ma dotyczyć relacji pomiędzy ponadnarodową nowoczesnością a tradycjami regionalnymi. Temat, stanowiący już od kilku lat oś debaty środowisk architektonicznych wydaje się mieć tradycję tak starą, tak kategoria architektury narodowej i stylów narodowych. Pytania: czy należy konserwować formy lokalne, czy trzeba jednak iść do przodu, nie oglądając się za siebie, nie są niczym nowym. Twórców żyjący pod koniec XIX wieku nękały podobne dylematy.

Tańczący Dom (cz. Tančící dům), to budynek usytuowany w handlowej dzielnicy Nowe Miasto na prawym brzegu Wełtawy w Pradze. Został zaprojektowany w 1992 r. przez czeskiego architekta chorwackiego pochodzenia – Vlado Milunića oraz Franka Gehry'ego, Amerykanina o polsko-żydowskich korzeniach, laureata Nagrody Pritzkera z 1989 r.