Pensjonat Gurewicza, perła Otwocka w nowych rękach
Podwarszawski Otwock dla każdego miłośnika architektury znaczy tyle do Świdermajer. Pensjonat Abrahama Gurewicza to jeden z najbardziej znanych budynków, niestety, ale jednocześnie jest on jednym z najbardziej zaniedbanych zabytków w Polsce. Jednak wydarzenia ostatnich dni dają nadzieję na powrót do świetności tego obiektu.
Willa Gurewicza powstawała etapami, począwszy od 1906 roku, kończąc w 1921 roku. Finalny obiekt to 2700 metrów kwadratowych powierzchni użytkowej, 20 000 metrów sześciennych kubatury. Bryła budynku poprzez liczne rozbudowy zyskała łącznie siedem skrzydeł, dzięki temu wielobocznemu rozkładowi powstały oszklone werandy oraz trzy otwarte tarasy.
W budynku powstał pensjonat z przeznaczeniem uzdrowiskowym, który blisko sto lat temu oferował kanalizację, bieżącą wodę, oświetlenie elektryczne oraz telefon, a wszystko to w najwyższych standardach, które zachwycały najbardziej wymagających klientów. w tym całorocznym pensjonacie bez znajdowało się 80 miejsc dla kuracjuszy oraz całe zaplecze socjalne dla personelu. Niestety czasy świetności minęły z chwilą zmiany właścicieli.
W czasie drugiej wojny światowej budynek został zagarnięty przez niemieckich żołnierzy, którzy urządzili w nim szpital dla najwyższych rangą członków niemieckiej armii. Rodzina Gurewiczów sprzedała swą posiadłość Warszawskiemu Zarządowi Samorządowemu w 1948, ten umieścił tutaj Centralny Szpital Lotniczy, następnie Liceum Medyczne, a w 1997 roku, budynek będący już w opłakanym stanie przejęła Polska Fundacja Alzheimerowska. Obiekt niestety niszczał w oczach, a ze względu na wpis do rejestru zabytków remonty były zbyt kosztowne dla ówczesnego właściciela. Na szczęście Starostwo Powiatowe Otwocka odzyskało swoją perłę, nie obyło się bez procesu sądowego, jednak od tego momentu sprawy mają się coraz lepiej.
Bieżący rok jest bardzo owocny dla polskiej architektury zabytkowej, a w listopadzie na listę ocalonych wszedł również ten okazały Świdermajer. w przetargu ustnym nieograniczonym nabywcą posiadłości wraz z całą działką została spółka Carolina Car Company, czyli oficjalny dealer samochodów Toyota. Cena obiektu została ustalona na 3 miliony złotych, jednak ze względu na stan budynku nabywcy przysługuje 50% bonifikata, którą musi jednak wykorzystać na odrestaurowanie budynku.
Nabywca budynku w rozmowach z włodarzami Otwocka zapewnił, że budynek zostanie odrestaurowany z najwyższą starannością. Na chwilę obecną planowane są prace, które nie wymuszają rozbioru budynku i późniejszej odbudowy, jednak nie należy takiej możliwości wykluczać.
Ekspertyza techniczna budynku oraz wytyczne wojewódzkiego konserwatora zabytków umożliwiają nie tylko wznoszenie nowych obiektów na działce otaczającej pensjonat, ale także wspomnianą już rozbiórkę i odbudowę. Aktualny właściciel zapewnia, że żadna z tych rzeczy nie dojdzie do skutku. Zarówno mieszkańcy, jak i włodarze Otwocka są pełni optymizmu i na zapewnienia ze strony Toyoty reaguje bardzo optymistycznie. Inwestor ten zapewnił, że część powierzchni zostanie przeznaczona na działania lokalnej społeczności, a bardziej odległe zakątki ogromnego ogrodu zostaną udostępnione mieszkańcom, jako ogólnodostępny park. Zapewnienia te brzmią wspaniale i nie pozostaje nam nic innego poza czekaniem na ich realizację. A o tym przekonamy się w 2018 roku.
Więcej zdjęć tego wyjątkowego obiektu można zobaczyć na stornie Galerii Otwock
Archello to jeden z najpopularniejszych portali związanych z architekturą. Co roku wyróżnia on najciekawsze i najpiękniejsze projekty świata. W tym gronie znalazł się również polski dom - From the Garden House, zaprojektowany przez Roberta Koniecznego. Czym, w swoim wyglądzie zachwycił jurorów? Dowiesz się z tego artykułu!
Projekt pracowni Rafaela de La-Hoz to odpowiedź konkursowa na opracowanie ciekawej przestrzeni na terenie Arabii Saudyjskiej. Wyznacznikiem miała być naturalna i ekologiczna oaza, która służyć będzie jako centrum kulturalne.
Fundacja Tchobana choć jest nowym miejscem na mapie Berlina, zdążyła już wyrobić sobie markę wśród koneserów architektury. Przyciąga ich nie tylko elegancka, minimalistyczna bryła siedziby, ale również skarby, które prezentowane są w jej wnętrzu. Tym razem Tchoban Foundation zdobyła uwagę mediów dzięki wystawie 79 unikalnych rysunków architektonicznych ze swojej kolekcji: Architektur im Kulturkampf. Russische und sowjetische Architektur in Zeichnungen. 1900–1953 (Architektura w kulturowej walce. Architektura rosyjska i radziecka w rysunkach 1900-1953). Pokaz, który zakończy się w tym tygodniu objął prace powstałe od schyłku dynastii Romanowów aż do śmierci Stalina.
Kilka dni temu miała miejsce premiera polskiego wydania fundamentalnej antologii Charlesa Jencksa „Teorie i manifesty architektury współczesnej". Wydana po raz pierwszy w 1997 r. książka zbiera teksty teoretyków klasyków współczesnej architektury. W spisie treści znajdziemy m.in. nazwiska Petera Eisenmana, Franka Gehry, Roberta Ventury Cecila Balmonda i Daniela Libeskinda. Zanim zachęcimy jednak Państwa do udania się do księgarń, redakcja Architektu chciałaby zaproponować nieco łagodniejsze i na pewno mniej akademickie zderzenie ze współczesną myślą o architekturze. Zamiast podręcznikowego tomu o rozmiarach (i wadze) cegły, proponujemy na wiosenne popołudnia cztery książki wydane przez nieocenione Centrum Architektury. Nie tylko stanowić mogą one zachętę do pogłębiania wiedzy o budynkach, ale również stać się odskocznią od akademickiego dysput. Napisane zostały bowiem językiem niezwykle emocjonalnym, zaangażowanym i wolnym od akademickiej powagi. Mimo to są dzisiaj, tak dla badaczy, jak i praktyków architektury klasycznymi kluczami do rozumienia zjawisk współczesności.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.