Pirelli Tower
Pirelli Tower, nazywany także "Pirellone", to 32-kondygnacyjny wieżowiec liczący 127 m wysokości. Usytuowany jest w Mediolanie we Włoszech. Budynek został zaprojektowany przez włoskiego architekta i projektanta Gio Pontinego (1891 – 1979) oraz inżyniera i architekta Piera Luigi Nerviego (1891 – 1979).
W 1950 r. Alberto Pirelli, prezes i właściciel legendarnego koncernu oponiarskiego Pirelli, zlecił budowę nowoczesnego wieżowca na terenie, gdzie w XIX w. była położona pierwsza fabryka firmy. Projekt miał na celu wzmocnienie wizerunku firmy poprzez reprezentatywny budynek w strategicznej lokalizacji, w pobliżu głównego dworca kolejowego w Mediolanie oraz obszaru, który miał stać się nową dzielnicą biznesową. Budowa biurowca rozpoczęła się sześć lat później, w 1956 r. Był to czas boomu gospodarczego we Włoszech, dlatego po zakończeniu przedsięwzięcia, w 1960 r. niemal Pirelli Tower natychmiast stał się symbolem odrodzenia gospodarki włoskiej po II wojnie światowej. Stał się także najwyższym budynkiem w Italii.
Podstawa budynku liczy 1900 m², natomiast długość to 75,5 m, a szerokość 20,5 m. Do jego konstrukcji wykorzystano około 30 000 m³ betonu. Wieżowiec waży blisko 70 000 t i ma pojemność 125 324 m³ (4 435 800 metrów). Pirelli Tower był jedną z pierwszych konstrukcji w Europie, w której porzucono klasyczną blokową stylistykę na rzecz strukturalnego szkieletu, ścian osłonowych, zwężających się boków oraz ściętych narożników. Oficjalna inauguracja budynku miała miejsce 4 kwietnia 1960 r. W tamtym czasie wieżowiec mieścił około 2000 osób: 1200 pracowników Pirelli, a także powierzchnie biurowe i powierzchnie komercyjne do wynajęcia. Olbrzymi wkład w powstanie wysokościowca miała włoska firma Italcementi, która dostarczyła wydajny i świetny jakościowo cement oraz opracowała specjalną mieszkankę betonu.
W 1978 r. z uwagi na wysokie koszty utrzymania budynku koncern Pirelli sprzedał go za 43 miliardy lirów Regionalnemu Zarządowi Lombardii. Od 1983 r. wieżowiec przeszedł kilka prac remontowych i konserwacyjnych. Wszystkie ruchome ściany i powłoki winylowe zostały usunięte i zastąpione marmurem oraz dywanami z symbolem władz regionu Lombardii.
18 kwietnia 2002 r. Europejczycy na moment przypomnieli sobie o tym nieco już podniszczonym i zapomnianym, ale wciąż eleganckim dziele światowego modernizmu. Tego dnia samolot jednosilnikowy Rockwell Commander 112, któremu skończyło się paliwo uderzył w wieżowiec. Pilot oraz dwie osoby akurat pracujące w budynku zginęły. Po tym wypadku w Pirelli Tower przeprowadzone prace naprawcze.
Wśród pięciu obiektów, które krytycy nominowali do ósmej już edycji Nagrody Architektonicznej POLITYKI za rok 2018, znalazło się miejsce dla przedstawiciela małej architektury. Enklawa przyrodnicza Bobrowisko w Starym Sączu to konstrukcja przenosząca turystę wprost na łono dzikiej przyrody. I co najważniejsze - robi to dyskretnie, nie psując naturalnej przestrzeni wokół siebie. Jest prosta i elegancka, nie chce być czymś więcej niż jest.
Czy Mies van der Rohe i inni klasycy modernizmu kryją przed nami jeszcze jakieś tajemnice? Co zapisali na marginesach swojej twórczości? Na te i inne pytania stara się odpowiedzieć Beatriz Colomina w swojej najnowszej książce, Critical Spatial Practice 3. Manifesto Architecture: The Ghost of Mies.
Kiedy chiński rząd ogłasza kolejną urbanizacyjną rewolucję, nie dziwią napięcie i obawy ekspertów. Operacja na żywym organizmie wymaga bowiem od Chińczyków nie tylko ostrożności, ale również umiejętności zaprojektowania kilku alternatywnych scenariuszy. Każde zachwianie równowagi może mieć swoje konsekwencje dla globalnej gospodarki. W Państwie Smoka mieszka dziś ponad 1,3 miliarda ludzi. Partia chce, według najnowszych deklaracji, aby 90 milionów zmieniło miejsce zamieszkania i trudno doprawdy przewidzieć jak potoczy się ta operacja.
Kilka dni temu miała miejsce premiera polskiego wydania fundamentalnej antologii Charlesa Jencksa „Teorie i manifesty architektury współczesnej". Wydana po raz pierwszy w 1997 r. książka zbiera teksty teoretyków klasyków współczesnej architektury. W spisie treści znajdziemy m.in. nazwiska Petera Eisenmana, Franka Gehry, Roberta Ventury Cecila Balmonda i Daniela Libeskinda. Zanim zachęcimy jednak Państwa do udania się do księgarń, redakcja Architektu chciałaby zaproponować nieco łagodniejsze i na pewno mniej akademickie zderzenie ze współczesną myślą o architekturze. Zamiast podręcznikowego tomu o rozmiarach (i wadze) cegły, proponujemy na wiosenne popołudnia cztery książki wydane przez nieocenione Centrum Architektury. Nie tylko stanowić mogą one zachętę do pogłębiania wiedzy o budynkach, ale również stać się odskocznią od akademickiego dysput. Napisane zostały bowiem językiem niezwykle emocjonalnym, zaangażowanym i wolnym od akademickiej powagi. Mimo to są dzisiaj, tak dla badaczy, jak i praktyków architektury klasycznymi kluczami do rozumienia zjawisk współczesności.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.