Wyjątkowy, choć jeden z wielu: biurowiec Snøhetty w kompleksie Barcode
W 2007 r. międzynarodowa pracownia architektoniczna Snøhetta otrzymała zlecenie zaprojektowania biurowca dla firmy Deloitte. Wyjątkowy budynek jest częścią gigantycznego projektu Barcode, zakładającego zagospodarowanie wieżowcami dawnej dzielnicy przemysłowej w centrum Oslo. Barcode nazywany jest również dzielnicą operową od sąsiadującej z wieżowcami słynną Operą Narodową. Charakterystyczny biurowiec Deloitte otwarto już w styczniu tego roku, natomiast zakończenie całej, ogromnej inwestycji planuje się na koniec 2015 roku.
NORWEGOWIE BUDUJĄ WŁASNY MANHATTAN
Całościowy projekt zagospodarowania dawnych doków to efekt współpracy kliku uznanych pracowni architektonicznych. Norwegowie planując tę przestrzeń założyli, że opracowanie planu generalnego będzie znacznie bardziej efektowne, niż kilka przypadkowych inwestycji, których efektem będą chaotycznie rozsiane i niedopasowane pod żadnym względem wieżowce. Oczywiście jak przy każdym tego typu projekcie, opinia publiczna nie zawsze była przychylna inwestorom. Generalny plan zagospodarowania przestrzeni stał się obiektem intensywnej debaty, jednak w miarę upływu czasu i pojawiania się kolejnych wież, mieszkańcy Oslo zdążyli zaprzyjaźnić się z nowymi, gigantycznymi lokatorami nadbrzeża. Budynki wchodzące w skład kompleksu różnią się wielkością i projektem fasady. Aby uniknąć efektu ściany, która oddzieli pozostałą część miasta od fiordów, założono, że wieżowce będą oddzielone od siebie pustymi korytarzami. Minimalny odstęp między budynkami wynosi 12 metrów. Łączna powierzchnia biurowa to około 145 000 metrów kwadratowych. W zespole zaplanowano miejsce na około 450 różnej wielkości mieszkań. Długie i wąskie budynki współdzielą podziemny parking.
Z WIDOKIEM NA OPERĘ NARODOWĄ
15 piętrowy biurowiec zaprojektowany przez Snøhettę idealnie koresponduje z założeniami generalnego planu zagospodarowania terenu Barcode. Jednocześnie jest on zupełnie odrębnym dziełem sztuki: dzięki lustrzanej, nietypowej fasadzie stanowi udane połączenie wieżowca i wyszukanej rzeźby. Dwukolorowa, półprzezroczysta fasada przypomina odłamki lodu.
Na dwóch najniższych piętrach budynku zaplanowano miejsce na sklepy i restauracje. Wyżej znajdują się przestrzenie biurowe, a na piętrach od dwunastego wzwyż stołówki i sale konferencyjne. Z dachu rozciąga się malowniczy widok na fiordy oraz norweską Operę Narodową, która urosła już do miana architektonicznego symbolu Oslo. Nikomu nie trzeba chyba przypominać, że przypominająca lodowiec opera również jest projektem architektów ze Snøhetty.
Zdjęcia dzięki uprzejmości pracowni architektonicznej Snøhetta.
W czerwcu wrocławskie Muzeum Architektury nie tylko przywita odwiedzających wyremontowanymi wnętrzami, ale również prawdziwą perłą wystawienniczą. Pod koniec przyszłego miesiąca zainaugurowana zostanie ekspozycja: „Nowa sztuka budowania! Architektura modernizmu w fotografii i książce”.
Tandetne reklamy, pokrzywione szyldy, koślawe napisy, obciachowa typografia – trudno było doprawdy przewidzieć, że taki zestaw zdoła przyciągnąć tłumy warszawiaków… Nowa wystawa stołecznego MSNu podejmująca trudny i coraz głośniej dyskutowany problem obecności (i jakości reklamy) w przestrzeni publicznej robi jednak prawdziwa furorę.
Dyskusje wokół odbudowy Pałacu Saskiego nie słabną, a stowarzyszenie Saski 2018 nie daje za wygraną. W kolejnych polemikach coraz mocniej zaznaczany jest kontekst odbudowy: rekonstrukcja Zamku Berlińskiego (która kiedy dobiegnie końca, okaże się zapewne wielkim sukcesem) i szereg zamkowych falsyfikatów w Polsce (z zamkiem poznańskim na czele). Zawieszenie dyskusji między nieistniejącym jeszcze ideałem odbudowy, a serią jak najbardziej realnych architektonicznych porażek raczej nie przysłużyło się zwolennikom projektu. Kwestia stołecznego pałacu ma szansę stać się polskim odpowiednikiem ośmioletniej debaty o szansach na odbudowę pałacu Marii Antoniny z podparyskiego Saint-Cloud.
Od początku wiadomo było, że nowy kompleks Facebooka w Palo Alto będzie projektem, który namiesza w świecie architektury. Kiedy w 2011 roku Mark Zuckerberg zwrócił się do Franka Gehry’ego, jedni wskazywali na trafność wyboru i jego możliwe artystyczne konsekwencje, drudzy przestrzegali, że mógł być to po prostu wybór gwiazdy i ikony, a nie tego co architektura Gehry’ego sobą reprezentuje. Wcześniejsze projekty Kanadyjczyka, z Muzeum Guggenheima w Bilbao na czele, stanowią pars pro toto nowoczesnego dekonstrukcjonizmu. Przyciągnięcie sławnego architekta przez Zuckerberga było więc nie tylko zaangażowaniem wybitnego twórcy, ale również całej machiny medialnej oraz prestiżu, który towarzyszy kolejnym projektom Gehry'ego.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.