XV edycja konkursu architektonicznego im. Małgorzaty Baczko i Piotra Zakrzewskiego
Cel konkursu jest prosty i wszystkim zainteresowanym znany. Rywalizacja odbywa się w dwóch kategoriach, zawierających właściwie cztery elementy:
1.Budownictwo społeczno-publiczne
2.Renowacja starego budownictwa i jego adaptacja na cele społeczne
3.Rewaloryzacja blokowisk i budynków mieszkalnych z wczesnych lat powojennych
4.Popularyzacja stosowania proekologicznych rozwiązań i materiałów, w tym budownictwa energooszczędnego i wykorzystującego alternatywne źródła energii
Adresatami konkursu są absolwenci z tytułem magistra kierunków architektonicznych i budowlanych, którzy nie ukończyli 40 roku życia. Warunkiem jest uzyskanie dyplomu nie wcześniej niż 31 stycznia 2005 roku. Kategoria dotycząca stosowania proekologicznych rozwiązań skierowana jest także do inżynierów kierunków budowlanych.
W konkursie będą brane pod uwagę projekty indywidualne oraz te wykonane przez niezinstytucjonalizowane zespoły.
Przewidziane nagrody to poza znacznym wyróżnieniem nagroda pieniężna w wysokości 10 000 zł brutto.
Termin nadsyłania zgłoszeń mija 15 grudnia 2014 roku, a zwycięzców poznamy w pierwszych tygodniach nowego roku.
Organizatorem konkursu jest Fundacja dla Polski, fundatorem nagród Archicorn oraz Towarzystwo Inwestycji Społeczno-Ekonomicznych.
Pełen regulamin konkursu dostępny jest na oficjalnej stronie DdP.
Znamy wyniki pierwszej edycji konkursu BMW/URBAN/TRANSFORMS. Joanna Piaścik (pracownia DINGFLUX) i jej projekt doświetlania fasady budynków zatytułowany „Reflex” zyskał największe uznanie jury i zostanie zrealizowany w przestrzeni jednego z polskich miast.
Paryskie Cité de l’Architecture et du Patrimoine od lat szuka formuły, która pozwoli nie tylko na atrakcyjną promocję historii architektury, ale również na uniknięcie tymczasowego charakteru edukacyjnych przedsięwzięć. Punktowe wydarzenia, choć wywołują często medialne zamieszanie, po kilku tygodniach kończą wśród kurzu archiwów. Aby uniknąć muzealnej sztampy spece z paryskiego Centrum Architektury zdecydowali się rozszerzyć ofertę instytucji o ciąg wirtualnych, internetowych wystaw. Uniknięto dzięki temu groźby, że widz jedynie przespaceruje się między obiektami, a opasły katalog tkwić będzie przez lata nieruszany na bibliotecznym regale. Wystawa wirtualna, będąca w rzeczywistości rodzajem internetowego albumu, nie dość że poszerza publiczność Cité, to jeszcze pozostawia po sobie ślad w ogólnodostępnej przestrzeni. Co ważne: internauta nie musi też płacić za bilet.
Po zeszłorocznej gigantycznej prezentacji rysunków i projektów Le Corbusiera, nowym architektonicznym flagship project MOMA ma być Frank Lloyd Wright. Pretekstem dla nowojorskiej wystawy, która w dniu otwarcia przyciągnęła nie tylko uwagę mediów i badaczy, ale również na co dzień skłócone środowiska amerykańskich architektów i urbanistów jest pozyskanie przez muzeum obszernego archiwum architekta.
Arseniusz Romanowicz, architekt stojący za projektem stołecznego Dworca Centralnego, miał po zakończeniu budowy powiedzieć, że dworzec „to właściwie wiata”, ale „wiata, z której jest szczególnie dumny”. Przyznać należy, że fałszywa skromność Romanowicza otwiera ciekawe zagadnienie. W oczach architekta wiata była czymś poślednim, gorszym, niezasługującym na miano wielkiej architektury. Dworzec jako udana artystycznie i funkcjonalnie wiata był w architekturze czymś unikatowym. Dzisiaj coraz częściej myślimy jednak o małej architekturze w autonomicznych kategoriach.
Komentarze
Architectu moderuje komentarze do ułatwiania świadomej, merytorycznej, cywilnej rozmowy. Obraźliwe, bluźniercze, autopromocyjne, wprowadzające w błąd, niespójne lub nietypowe komentarze zostaną odrzucone. Moderatorzy pracują w godzinach pracy i akceptują tylko komentarze napisane w języku polskim.