Przyzwyczailiśmy się myśleć i mówić o architekturze socrealizmu jako o pomniku dawnego reżimu albo szpetnej bliźnie, którą poprzedni ustrój pozostawił na obliczach polskich miast. Jak to jednak zwykle bywa, prawda niewiele ma wspólnego z pogłoską. Szczególnie, jeśli rozważymy problem w jego kontekście historycznym i skupimy się na budownictwie mieszkaniowym, czyli istocie architektury socrealistycznej.
Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki wystartował z pięcioma wystawami w największych miastach Polski. Ekspozycje noszą tytuł „Tożsamość. 100 lat polskiej architektury”.
The Hill House zaprojektowany i zbudowany w latach 1902 – 1904 przez małżeństwo Charlesa i Margaret Mackintosh'ów, jest jednym z najsłynniejszych i najoryginalniejszych budynków znajdujących się w Szkocji. Usytuowany jest na wzgórzu, nad rzeką Clyde w Helensburghu.
Rozpatrując twórczość czterech wielkich jeźdźców modernizmu: Waltera Gropiusa, Miesa van der Rohe, Le Corbusiera oraz Franka Lloyda Wrighta, nie należy zapominać o dziełach fińskiego architekta i projektanta form przemysłowych Alvara Aalto. Jego humanistyczne spojrzenie na architekturę odcisnęło piętno na wielu współczesnych architektach i na trwałe zapisało się w świadomości Europejczyków. Jedną z kanonicznych konstrukcji Aalto jest niewątpliwie Finlandia Talo.
W historii wznoszenia wysokościowców Flatiron Building stanowi wciąż istotny punkt odniesienia dla miłośników architektury.
Lovell Beach House, uważany za jedno z najważniejszych dzieł reprezentujących wczesny modernizm w Stanach Zjednoczonych, usytuowany jest tuż przy oceanie na Półwyspie Balboa w Newport Beach, w Kalifornii. Budynek został ukończony w 1926 r. przez architekta Rudolfa Schindlera.
Casa Milà, zwana popularnie kamieniołomem (La Pedrera), uznawana jest za najdojrzalsze i najdoskonalsze świeckie dzieło wybitnego katalońskiego architekta i inżyniera - Antonio Gaudíego.
