MiszMasz - Urbanistyka

Kilka miesięcy temu Sir Norman Foster przedstawił projekt SkyCycle (zakładał on zbudowanie w Londynie ścieżek rowerowych i szlaków pieszej komunikacji ponad liniami kolejowymi i trasami szybkiego ruchu) jedni wzięli go za utopijny, drudzy – za proroczy. Podzielenie głosów krytyki w przypadku Fostera dziwi tym mocniej, że premiera koncepcji spięcia Santiago gigantyczną rowerową ścieżką, którą przedstawiło w tym tygodniu studio Elemental spotkało się tylko z aplauzem. Czemu Foster musiał tłumaczyć się ze swoich ekologicznych pomysłów, a Elemental przyjmowany jest ciepło już od progu?

Indochiny to współcześnie jeden z najbardziej newralgicznych społecznie i ekonomicznie regionów świata. Wilgotny, deszczowy klimat, narażenie na powodzie i tsunami niszczące miasta na wybrzeżu, wyraźne nierówności społeczne, demograficzny boom, czy trudna spuścizna kolonializmu to tylko z niektórych wektorów kształtujących wyzwania lokalnego budownictwa. Naprzeciw problemom regionu postanowił wyjść kilka lat temu rząd Kambodży ogłaszając konkurs na nowe projekty zrównoważonego budownictwa mieszkaniowego w regionie.

Popularny portal podróżniczy Lonely Planet opublikował właśnie listę dziesięciu najciekawszych, najpopularniejszych i najbardziej stylowych miast we Francji. Zamiast z powieleniem turystycznych stereotypów mamy tu jednak do czynienia z przykładem zmian w mentalności Francuzów. Na liście oprócz kilku uroczych historycznych miasteczek z Południa znalazły się bowiem klasyki XX-sto wiecznej architektury. Zestawienie otwiera artdekowskie Saint Quintin, a betonowy Hawr znajduje się na trzeciej pozycji.

Kilka tygodni temu przez Kraków przetoczyła się dyskusja o możliwościach i niebezpieczeństwa wynikających z organizacji Igrzysk Zimowych. W szkockim Glasgow trudny mariaż sportowego wydarzenia i życia przestrzeni miejskiej z fazy teoretycznych dyskusji wszedł już w fazę konkretnych działań na urbanistyce.

Społeczne konteksty architektury wydają się wychodzić ostatnio na plan pierwszy. Burza po kilku niefortunnych wypowiedziach Zahy Hahid i Nagroda Pritzkera dla Shigeru Bana to tylko wierzchołek góry lodowej. Po latach, w których myślenie o architekturze zostało zdominowane przez „wizytówkowe” projekty wieżowców i muzeów do łask wraca architektura zakrojona na masy (niekoniecznie te operujące kapitałem). Budownictwo socjalne zdobywa sobie w krytyce architektonicznej coraz mocniejszą pozycję. Sytuacji, z którą mamy obecnie do czynienia nie sposób nie porównać z boomem lat ’20 XX wieku, kiedy architekci zaczęli proponować awangardowe projekty osiedli robotniczych, czy nawet, jak miało to miejsce w np. w czeskim Zlinie, kompleksy całych miast.

Czy dzielnice biznesowe europejskich stolic muszą naśladować nowojorski Manhattan? W Londynie od dłuższego czasu słychać narzekania na wysokościową zabudowę. I nie chodzi tu już tylko o efemeryczne kampanie prowadzone w brytyjskiej prasie przeciwko kolejnym budynkom wznoszonym bez społecznych konsultacji, ale o zorganizowany, poważny protest.