Po zeszłorocznej gigantycznej prezentacji rysunków i projektów Le Corbusiera, nowym architektonicznym flagship project MOMA ma być Frank Lloyd Wright. Pretekstem dla nowojorskiej wystawy, która w dniu otwarcia przyciągnęła nie tylko uwagę mediów i badaczy, ale również na co dzień skłócone środowiska amerykańskich architektów i urbanistów jest pozyskanie przez muzeum obszernego archiwum architekta.
Kilka dni temu miała miejsce premiera polskiego wydania fundamentalnej antologii Charlesa Jencksa „Teorie i manifesty architektury współczesnej". Wydana po raz pierwszy w 1997 r. książka zbiera teksty teoretyków klasyków współczesnej architektury. W spisie treści znajdziemy m.in. nazwiska Petera Eisenmana, Franka Gehry, Roberta Ventury Cecila Balmonda i Daniela Libeskinda. Zanim zachęcimy jednak Państwa do udania się do księgarń, redakcja Architektu chciałaby zaproponować nieco łagodniejsze i na pewno mniej akademickie zderzenie ze współczesną myślą o architekturze. Zamiast podręcznikowego tomu o rozmiarach (i wadze) cegły, proponujemy na wiosenne popołudnia cztery książki wydane przez nieocenione Centrum Architektury. Nie tylko stanowić mogą one zachętę do pogłębiania wiedzy o budynkach, ale również stać się odskocznią od akademickiego dysput. Napisane zostały bowiem językiem niezwykle emocjonalnym, zaangażowanym i wolnym od akademickiej powagi. Mimo to są dzisiaj, tak dla badaczy, jak i praktyków architektury klasycznymi kluczami do rozumienia zjawisk współczesności.
Arseniusz Romanowicz, architekt stojący za projektem stołecznego Dworca Centralnego, miał po zakończeniu budowy powiedzieć, że dworzec „to właściwie wiata”, ale „wiata, z której jest szczególnie dumny”. Przyznać należy, że fałszywa skromność Romanowicza otwiera ciekawe zagadnienie. W oczach architekta wiata była czymś poślednim, gorszym, niezasługującym na miano wielkiej architektury. Dworzec jako udana artystycznie i funkcjonalnie wiata był w architekturze czymś unikatowym. Dzisiaj coraz częściej myślimy jednak o małej architekturze w autonomicznych kategoriach.
Rząd zadeklarował uproszczenie prawa regulującego rozpoczęcie budów domów jednorodzinnych. Mniej biurokracji i więcej pieniędzy w portfelu? Niestety, chociaż rewolucja byłaby realizacją jednej z obietnic z expose premiera, nic nie jest jeszcze pewne.
Kto powiedział, że szopa ogrodowa to zawsze cztery ściany i dach? Skromny budynek zaprojektowany przez studentów University of British Columbia, School of Architecture and Landscape Architecture przy współpracy Woodlands Community Garden Club udowadnia, że zastosowanie nowoczesnego designu przy pozornie banalnych realizacjach to tylko kwestia chęci i dobrej woli.
Kobiety i architektura? Z perspektywy 8 marca roku 2014 nie wydaje się to zestawienie szokujące. Zaha Hahid, irańsko—brytyjska gwiazda sztuki współczesnej, zdaje się zamykać dyskusje o szansach kobiet na odniesienie sukcesu w wydawałoby się mocno zmaskulinizowanym świecie budownictwa. Nie zawsze jednak tak było. Z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet Architectu proponuje krótki przegląd obecności kobiet w historii architektury.
Odkąd w 1989 roku, w wieku 36 lat, Dominique Perrault wygrał konkurs na projekt francuskiej Biblioteki Narodowej, jego światowy sukces wydawał się już czymś przesądzonym. Serię prestiżowych realizacji we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Austrii, Szwajcarii i Japonii ukoronowała ostatecznie monograficzna wystawa poświęcona architektowi w Centre Georges Pompidou w 2008 roku. Nazwisko Perraulta stało się jednak nie tylko synonimem nowoczesnego francuskiego budownictwa, ale również ikoną nowego myślenia o przestrzenni w architekturze.
